THE AWKWARD DIARY OF A STARGIRL

//ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1//

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου

   Μισώ τις Δευτέρες! Ειδικά όταν αυτές συνεπάγονται με πρωινό ξύπνημα από τις υπερκινητικές δίδυμες αδερφές σου και δίωρο φυσικής με την μις Μπένσον. Και σαν να μην έφτανε το γεγονός ότι σήμερα έχει θερμοκρασία Βόρειου Πόλου, έρχεται να προστεθεί στην λίστα ότι μοιάζω λες και μόλις έτρεξα μαραθώνιο και μετά έπεσα με τα μούτρα σε έναν κουβά πίσσα. Και όλο αυτό επειδή ξέχασα να ξεβαφτώ χθες και τώρα η πασαλειμμένη μάσκαρα κάτω από τα μάτια μου έχει εξαπλωθεί μέχρι και στα μάγουλα από το πολύ στριφυγύρισμα στο κρεβάτι. Όσο για να μαλλιά μου; Επιεικώς απαράδεκτα!

Αλλά ας ηρεμήσω και ας ξεκινήσω από την αρχή. Πολύ πριν ακουστεί το ξυπνητήρι μου, το οποίο παρεπιπτόντως είχα ρυθμίσει για τις 7:30 το άγριο χάραμα, άκουσα πνιχτές φωνές και γέλια. Και μετά έναν γδούπο και κάτι να ξεφουσκώνει και μετά κάτι να χτυπάει στον τοίχο και να προσγειώνεται στο έδαφος. Εγώ κλασικά πετάχτηκα πάνω! <<Μας ληστεύουν!>> μουρμούριζα στον εαυτό μου σαν κανένα τρομαγμένο κοριτσόπουλο. Που στο κάτω κάτω ήμουν αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Σύρθηκα κυριολεκτικά μέχρι την συρταριέρα μου και χωρίς να παίρνω ανάσα έβγαλα από μέσα το "όπλο" μου. Όπου "όπλο" αναφέρομαι στο μεταλλικό σπασμένο πόδι του παλιού κρεβατιού μου το οποίο έχω για περιπτώσεις ανάγκης. Όπως ας πούμε, μια αναπάντεχη εισβολή στις 6:23 το πρωί!

Άνοιξα την πόρτα η οποία έτριξε άσχημα. Ξεροκατάπια. Όπου κι αν ήταν ο κλέφτης σίγουρα θα με είχε ακούσει. Έκανα ένα βήμα στις μύτες των ποδιών μου. Και μετά άλλο ένα... Αλλά πάνω στην ταραχή μου και εξαιτίας της αδύναμης όρασής μου λόγω του γεγονότος ότι δεν μπορούσα κυριολεκτικά να ανοίξω τα μάτια μου από την νύστα, σκόνταψα στο τραπέζι του χολ και σωριάστηκα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα. Ήθελα τόσο απεγνωσμένα να γελάσω με την πάρτη μου αλλά προς το παρόν απλώς προσπαθούσα να σηκωθώ. Και τα κατάφερα! Αλλά ομολογώ πως το μετάνιωσα όταν αντίκρισα το θέαμα! Ποιο θέαμα; Μα φυσικά το θέαμα των δυο υπερβολικά κοντών πλασμάτων, ούτε 1,20, κρατώντας το ένα μια κατσαρόλα και το άλλο ένα τηγάνι και έχοντας παραμάσχαλα ένα πακέτο μπαλόνια τεραστίων διαστάσεων. 
<<Ρίξε Λίζα!>> γρύλισε το ένα! 
Και τότε το ένα από τα δύο έριξε ένα βελάκι το οποίο μου ήρθε κατακούτελα! Τα άκουσα να γελάνε υστερικά και μετά να χοροπηδάνε και να ξεκαρδίζονται με μένα.