Even denk ik dat ik droom. Het kan niet zo zijn dat hij nu met mijn armen om me heen staat. Dat hij nu fluister dat hij me gemist heeft. En toch is het zo. Want ik voel de warmte die hij uitademt. Hij is nog altijd dezelfde jongen, hij ruikt en voelt nog hetzelfde als de vroegere Justin. Maar diep in mijn hart weet ik dat hij veranderd is en dat maakt me opnieuw zo verdrietig.
Nu is hij er eindelijk weer en kan ik nog niet gelukkig zijn. Voor dit soort dingen haat ik mezelf nou af en toe. Hij drukt me nog wat steviger tegen zich aan en ik verban alle vervelende gedachten uit mijn hoofd. Hij is er weer en dat is waar het om ging. ´Ik heb jou ook gemist´, fluister ik dan terug. Dan laten we elkaar los. Hij houdt mijn blik vast tot ik deze afwend. ´Ik denk dat we even goed met elkaar moeten praten voor die video´, hij grijnst. Ik kijk even achterom en zie daar mijn ouders staan. Ook Mike heeft zich ondertussen weer bij hen gevoegd. Ik doe wat wanhopigs met mijn armen. ´Maar niet nu denk ik´.
Hij grijpt met zijn hand in zijn zak en duwt uiteindelijk zijn Iphone in mijn hand. ´Zet je nummer erin. En je twitter´. Ik glimlach en zet snel mijn nummer in zijn Iphone. Dan geef ik hem terug aan Justin. Hij glimlacht nog even en begint dan terug te lopen naar zijn vrienden. Ik zie dat hij twijfelt en uiteindelijk draait hij zich om. ´Alex´, vraagt hij. Ik glimlach terug. ´Ja´. ´Ik meende wat ik net zei oké´. Ik knik en dan draait hij zich opnieuw om. ´We bellen´, hoor ik hem nog roepen. Dan verdwijnt hij in de gigantische mensenmassa van JFK.
Het valt me nu pas op dat er niemand aandacht aan ons heeft besteed en nog altijd verbaasd over wat er zojuist is gebeurd loop ik terug naar mijn oudes.
In de taxi naar huis zit in continue met mijn Iphone te klooien. Dan plingt hij en ongrendel ik hem. justinbieber: Just saw @alexcarter and @mikecarter on JFK Airport. Missed them. Stiekem wil ik hem terugtweeten, maar ik weet ook dat het geen zin heeft. In de duizenden tweets die hij krijgt van fans zal hij de mijne echt niet terugvinden. Het is druk in New York en ik besluit de meiden te whatsappen, omdat het nog wel even gaat duren voor we thuis zijn. Jullie raden nooit wie ik tegenkwam op JFK! x Alex. Nog geen tien seconden plingt mijn mobiel alweer. Wel drie keer achter elkaar. 'Alex, wil je alsjeblieft het geluid van je mobiel uitzetten', klaagt mijn moeder. Mike kijkt me veelbetekend aan en ik rol met mijn ogen. Plagend prikt hij in mijn zij. 'Rustig aan hè kleintje'. Haha, grappig nu weet ik meteen over wie je het hebt, reageert Lizzy. Liz je bent een doos, zegt Victoria. Ik weet het serieus niet, reageert ze weer. Ik heb ook werkelijk geen idee, voegt Myra zich bij ons. Justin Bieber natuurlijk!, zegt Vic.
Thuis aangekomen bel ik Vic meteen. Ik weet dat mijn ouders het nooit zo op prijs stellen als ik bel terwijl ik met ze in de taxi zit. Zodra ze telefoon overgaat neemt ze op en begint keihard te gillen. 'Aliexis Jacky Carter, ik kom nu naar je toe gek'. Ik begin te lachen. 'Wat jij wil. Ik ben thuis en Mike is er ook. Die zal het wel leuk vinden om je te zien'. Mike dien og in de kamer staat kijkt meteen op. Hij gebaart vragend wat er nu weer aan de hand is. 'Wie belt er', vraagt hij dan. 'Vic', antwoord ik. 'Ik kom nu je kant op', gilt ze dan nogmaals. Daarna hangt ze op.
JE LEEST
Wish you were here - Justin Bieber (Dutch Fan fiction)
Fanfiction'I will never leave you again Alexis'. 'Yeah thats what you said last time'.
