Her insanın hayatında en güzel olan fakat en çok sıkıldığı evreler vardır. Onlardan birini yaşıyorum diyebilirim. Lise hayatımın ilk günü. Okulun bahçesinde beklerken aslında çok da kötü bir okulda değilim diye düşünmüştüm. Zaten hayallerimde bu okula gitmek vardı. Yanımda ki herkesin ismi ilk sınıflarda okunurken sayı azaldıkça telaşım artmıştı. Ya istemediğim bir sınıfta olursam? En sonunda sondan ikinci sınıfta ismim okundu. Şansım vardı ki önceden aynı dersane de aynı sınıfta olduğum bir kızla aynı sınıftaydım. Ama onunla oturmadım ve orta sıradan ikinci sıraya ilk omzumda ki ağır çantamı bırakıp dışarıdan görüldüğü kadarıyla çöktüm. Önümde kesinlikle çok çalışkan diye düşündüğüm sarışın bir kız ve onun yanında kısa ve siyah saçlı bir kız oturuyordu. Kısa saçlı diyorum çünkü kendi saçlarım çok uzun. Çevremdekilerin bana rapunzel demesi bu yüzden. Sınıftakileri hiç samimi bulmamıştım o yüzden çantama tam evden çıkarken aceleyle attığım kırmızı defterimi çıkarıp her zaman sıkıldığımda yaptığım gibi karalama yapmaya başladım. Çok geçmeden yanıma bir kız oturdu. Arka sıramda oturan kızla tanışmış sırada ondan bu sınıfa gelmiş. Ama o arkadaşı başka bir kızla oturunca o da onun önünde ki boş yere yani benim yanıma oturdu. Kim bilirdi ki çok yakın arkadaş olacağımızı. Ben bile tahmin edemezdim.
