Kalbimden kolay söküp atabildiğim için şanslı mı sayılırım bilemiyorum. Ama benim için iyi bir sonuca ulaştığı kesin. Fakat hala çevremde yokluğunu hissettirmeyecek bir kişiye ihtiyacım olduğunu düşünüyordum. Haklıydım. O kişiyi bulmam hiç zor olmadı aslında. Zaten olmamalı çünkü koca bir okulda o kadar erkeğin arasında birini bulamamam garip olurdu. Uğruna sayfalarca yazı yazdığım kişiyi sevmem anlık oldu.
Her gördüğümde kalp atışlarımın farklılaşması kendimi kandırmamam gerektiğini bana açıklar nitelikteydi. Kendimi, sevmiyorum diye kandırmak boşuna olsa da inanmak içimden gelmiyordu. En başlarda arkadaşlar arasında dalga konusuna alırken bir zaman sonra gerçek olması komik olmuştu ama kimse beni böyle olduğu için yargılamamıştı.
Tek güzel yanı sevdiğim çocuğun Dilara'nın sincapının en yakın arkadaşlarından olmasıydı. Onun ki nerdeyse benimki de ordaydı. Bu kolayıma geliyordu. Sarı saçları ve uzun boyu sayesinde okulda dikkat çeken biriydi. Çoğu kızın istediği türden. Birde büyük durduğu için 12. sınıf kızları bile peşinden koşuyordu. Bu beni çok sinir ediyordu elbette ama ne yapabilirdim ki?
Tuvalete gitmek için bu kadar sabırsızlandığım bir zaman başka hiç olmadı galiba. Çünkü daha önce tuvaletin karşısında ki sınıfta okuyan bir sevdiğim olmadı. Ya da hiç okula bu kadar sevinçle gitmedim. Çünkü sadece okulda gördüğüm ve görmek için sabırsızlandığım biri olmadı. Yüm aklımı ona verdiğim ve tüm sayfalarımı ona harcadığım doğrudur. Hayallerimin baş kahramanı olduğu da. Her şeyim olarak gördüğüm ve en sevdiğim olduğuda. Kısacası hayatımda ki her güzel söze layık olan oydu.
