Անցյալիս Ներկան...

293 20 2
                                    

Ô±Õ¼Õ¡Õ¾Õ¸Õ¿ Õ§Ö€, Õ¡ÕºÖ€Õ«Õ¬ Õ¡Õ´Õ«Õ½Õ¨ Õ¤Õ¥Õ¼ Õ¶Õ¸Ö€ Õ§Ö€ Õ½Õ¯Õ½Õ¸Ö‚Õ´ Õ®Õ¡Õ²Õ¯Õ¥Õ¬: Õ„Õ¥Ö€ Õ£ÕµÕ¸Ö‚Õ²Õ¸Ö‚Õ´ Õ´Õ« Õ½Õ¸Õ¾Õ¸Ö€Õ¸Ö‚Õ© Õ¯Õ¡Ö€ Õ´Õ¥Õ¶Ö„ Õ´Õ«Õ¶Õ¹ Õ¡ÕºÖ€Õ«Õ¬Õ«
7-ը միջոցառում էինք կազմակերպում և ուրախացնում մեր մայրերին, չիմանալով, որ ապրիլ ամիսը կարմիր արյամբ է ներկվելու...
Անցնում էր ժամանակը մենք այնքան երջանիկ էինք, ամենուրեք երեխաների ծիծաղի ձայնն էր, գյուղում տեղ ու դաթար չկար ապրիլի 7- էր...

        Օր էր անց մի լուր եկավ, անսպասելի բայց այն մեծ աղմուկ բարձրացրեց ամբողջ գյուղով...
-Ô±Õ¶Õ¡Õ°Õ«Õ«Õ«Õ¿Õ¿Õ¿Õ¿,-Õ¶Õ¥Ö€Õ½ Õ´Õ¿Õ¡Õ¾ Ô¿Õ¡Ö€Õ«Õ¶ Õ¿Õ¡Õ¿Õ«Õ¯Õ¨...
-Ախ ամենակարող Աստված, Հիսուս Քրիստոսսս փրկիիիիչ  ախ էս ինչ լուր էրրրրիրր  կոտորվելու ենք, տոոո այյյյ Անահիտ ուր էս Արի տես ինչ եմ իմացել,- Բղավելով, արցունքը աչքերին, խելագարված պտույտ էր տալիս ամբողջ գյուղը Կարին տատիկը...
-Հաա տատ ջան ինչ է պատահել, ինչ ես լսել նորից կռիվ է Նանարենց տունը;- ժպիտը երեսին ծաղրում էր մայրս' Անահիտը, Կարին տատիկին...Մայրս ախ այնքան գեղեցիկ էր երկաաար մազերով ինչպես թռչունների երամը, վառվռուն աչքերով ինչպես արևը, բարակ ունքերով ինչպես վարդի ցողունը , հաստ շրթունքներով ինչպես վարդի կոկոմը,այտերը կարծես նուռ լինեին, որ պոկեիր և ուտեիր,իսկ ճակատին ուլունքների պարեր են միշտ լինում պար որ այս անգամ պարեց լացակումած.մայրսս...

Ամբողջ գյուղը լցվեց մեր տանը:-էրնեկ լիներ կռիվ Նանարենց տունը, գալիս են մեզ բնաջնջելու ետ ետ ետ սատանաները, հենց նոր Մամիկոնը եկավ լուրը...

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

Ամբողջ գյուղը լցվեց մեր տանը:
-էրնեկ լիներ կռիվ Նանարենց տունը, գալիս են մեզ բնաջնջելու ետ ետ ետ սատանաները, հենց նոր Մամիկոնը եկավ լուրը բերեց, ասել են մինջև ամսի 24 լավ կլինի փաղչեք Թուրքերը գալիս են կոտորելու:
-Հանդարտվեց ամբողջ գյուղը, մի պահ կարծես կանգ էր առել ժամանակը, րոպեներ անց մի ջրի կաթիլ ընկավ ոտքիս' մայրիկիս արցունքն էր: Այդ մի կաթիլը դարձավ լիճ, լիճը գետ, գետը ծով, ծովն էլ օվկիանոս որից հոսում էր արյուն: Մայրս լացում էր առանց ձայն հանելու ամբողջ գյուղն էր ողբում այդ լուրով սակայն ժամանակ չկար լացելու:
-Վեր կացեք, ինչ է չեք լսում վեր կացեք մենք 1օր ունենք, պետք է հեռանանք,- Խոսում էի ես բղավելով և հանկարծ պապս' Վարդանը. մռայլ հայացքով բայց անվախ և հպարտ ձայնով սկսեց խոսել:
- Հեռանում եք, հեռացեք բայց մի բան իմացեք ես մնում եմ իմ գյուղում, եթե մեռնեմ միյան իմ երկրում Հայաստանում, իմ գյուղում Էրզրումում Թուրքն ում շունն է, որ դրանից փաղչեմ...

Անցյալիս Ներկան Where stories live. Discover now