Conversations with a Ghost || Bill Kaulitz

Conversation 1

Het was middenin de nacht toen hij wakker werd uit zijn niet al te diepe slaap door een zacht gestommel in zijn kamer. Langzaam en zich nog bewust van de slaap probeerde hij zijn ogen te openen. Het duurde even voordat het lukte, het zout van de tranen die tijdens zijn slaap 's nachts uit zijn ogen waren komen sijpelen, hadden ervoor gezorgd dat zijn wimpers een beetje aan elkaar geplakt zaten. Hij wreef even over zijn wimperharen heen met zijn vingers totdat ze van elkaar af kwamen.
Beduusd keek hij de kamer rond, maar hij zag niets. Waarom is het hier dan ook zo donker? Hij knipte het lampje aan op zijn nachtkastje en keek zijn kamer rond. Er was helemaal niets in zijn kamer dat het geluid veroorzaakt zou kunnen hebben. Ach, hoogstwaarschijnlijk was het gewoon Tom die met zijn vriendin in bed aan het krikken was in zijn eigen kamer en kwam het helemaal niet uit zijn eigen kamer. Het was hier ook veel te gehorig.
De jongen met het korte blonde haar knipte het licht weer uit en sloot zijn ogen weer, op naar een poging om weer in slaap te vallen. Een minuut streek voorbij zonder een geluid. Een minuut werd twee minuten en uiteindelijk ook vijf minuten. Geen geluiden meer, geen gekkigheden meer. Een kleine glimlach kroop over zijn gezicht heen en niet veel langer dan een minuut later viel hij weer in slaap om diezelfde ochtend weer wakker gemaakt te worden door hard gebonk op zijn slaapkamerdeur.
"Bill! Het is tien uur! Rise and shine, Princess!", klonk de veel te vrolijke stem van Bill zijn tien minuten oudere tweelingbroer vanaf de andere kant van de deur. Als de deur open zou hebben gestaan, zou zijn lieftallige broer nu een kussen naar zijn hoofd gejast krijgen. Bill had er een hekel aan om zo wakker te worden gemaakt. En dat weet je, Tom Kaulitz, verdorie.
Met een slaapdronken hoofd kwam Bill na vijf minuten dan toch het bed uit. Hij liep naar de badkamer toe om zijn gezicht wat op te frissen. Met een kleine glimlach maakte hij een washandje nat en maakte daarmee zijn gezicht schoon. Vervolgens besloot hij dat hij vandaag wel een klein beetje make-up op zijn gezicht gezet mocht worden om enigszins de aandacht weg te halen van zijn rode wangen. De jongen ging dus ijverig op zoek naar zijn bruine oogpotlood en zwarte mascara, maar op de een of andere manier leken beide producten compleet van de aardbol verdwenen te zijn.
"Hé Tom, heb jij toevallig ergens mijn make-up zien liggen?", riep de jongste van de Kaulitz broers naar beneden toe. Een ontkennend en verveeld antwoord kwam van beneden af en Bill besloot om er maar niet verder op in te gaan. Tom wist hoe hij kon zijn als hij zijn spullen niet kon vinden en dat hij er al helemaal niet tegen kon als iemand eraan had gezeten. Hij had er dus zeker niet aangezeten: dat zou hij niet eens durven.
Verbaasd en nog altijd zoekend, liep hij zijn kamer in. Hij had er twee minuten geleden nog in gekeken, maar wat dan nog? Zijn eerste reflex was om naar zijn bed te kijken, dat was immers het grootste voorwerp dat zich in zijn kamer bevond. Meteen werden zijn ogen groot. Hij wist 100 procent zeker dat hij zijn make-up dáár niet neer had gelegd. En hij was hier twee minuten geleden nog geweest! Een grap van Tom kon het niet zijn, die zat beneden. Maar wie was het dan? Een inbreker? Die optie verdween meteen uit zijn gedachte. Dat zou dan wel een heel vrouwelijke inbreker zijn en dan zou het meegenomen zijn en niet op zijn bed liggen.
"Hallo, aarde aan Bill. Kun je me verstaan? Kun je me zien?", klonk een stem recht voor hem. Het werd vergezeld door een hand die voor zijn gezicht heen en weer zwaaide. Verbaasd keek hij op. Hij stapte meteen daarna geschrokken naar achteren en tuimelde vervolgens over een verloren schoen heen terwijl een zacht gilletje uit zijn keel ontsnapte. Een doffe bonk volgde toen hij, met kont eerst, op de grond viel. Met grote ogen keek hij voor zich uit, iets omhoog.
Voor hem stond een meisje: een meisje dat een kop kleiner was dan hij. Ze had blauwe ogen, bruin-gekleurd krullend haar dat net over haar schouders viel en een witte, lichte jurk tot aan haar knieën –kijk weg, Bill- en met bandjes over haar schouders heen. Allemaal leuk en aardig, het probleem lag echter in het feit dat hij, ook al was het maar een heel klein beetje, door haar heen kon kijken.
"Je kijkt alsof je een geest hebt gezien", zei het meisje terwijl ze naast hem op de grond kwam zitten. Ze trok meteen haar knieën op en sloeg haar armen er omheen.
"Heel toevallig heb ik dat ook ja! En ik praat er zelfs mee, ik word gek." Zijn stem was bijna een piep, zo hoog praatte hij. Daarbij dacht hij ook echt dat hij gek werd: wie anders kon dan een geest zien? Niemand die hij kende in ieder geval!
Het meisje naast hem begon te lachen. Ze had er duidelijk plezier in dat Bill geschrokken was en er helemaal niets meer van snapte. Hij snapte het ook echt niet meer. Wie was dit meisje en waarom was ze hier? Waarom moest ze zo nodig hem hebben?
"Ik ben Isa, ik had een auto-ongeluk voor een van jullie concerten. Ik wilde jullie zo graag zien, maar ik werd niet wakker van het ongeluk. Ik leefde nog, dat was het probleem niet, ik lag in coma. Ze hebben me drie jaar lang in leven gehouden en toen had ik er geen zin meer in. Ik voelde gisteren dat mijn lichaam mij niet meer wilde accepteren en nu... ben ik..." En weg was het meisje. Ze verdween uit zijn zicht. Waar was ze heen?
"Toooom!", gilde Bill na een paar seconden verbaasd te hebben gekeken naar de plek naast hem waar het meisje was verdwenen. Hij stond zo snel dat hij daarna weer bijna omviel. Zodra hij stevig stond, rende hij naar beneden en liep in de gang hard tegen zijn tweelingbroer aan. Kreunend van de harde knal, grepen ze naar hun hoofden.
"Au, Bill, rustig aan. Man, je bent lijkbleek, heb je een geest gezien ofzo?", grapte Tom met een nog pijnlijke blik op zijn gezicht.
"Ja", piepte Bill, die het alles behalve grappig vond.