Matagal akong nagmukmuk sa kwarto.Iniisip ang mga bagay bagay na nakakapagpaga bagaba, mga bagay na kinatatakutan ko sa muli kong pagbabalik sa pilipinas.Mga kutya na hindi ko pa nararanasan sa buong buhay ko.At sa mga taong nakasanayan ko.
At nawala sa isip ko na darating ang araw na to.
Hindi ko kinakahiya ang pagiging isang ina.Nahihiya akong malaman ng mundo ang nangyari sakin.
Pero dad is right.Hindi pwedeng magtatago na lamang ako habang buhay, hindi pwedeng hindi ko harapin ang mga kutya ng mga tao.
Tama na ang tatlong taong pagtatago.Tama nang magpanggap na wala na sa isip ko ang nangyari.
I open my phone trying to dial that number who called me earlier.Pero wala.
Hapon na ngayon pero heto ako, nakaupo lang habang madaming iniisip.
Drake Festin, pangalan pa lang mukhang hindi basta basta na tao.
Pumasok bigla sa isip ko ang panglan na yun.
Bat alam niya ang nangyari sakin nun?
bat niya ko kilala?
Sa tatlong taong paninirahan ko dito, ni minsan hindi ko binigay ang phone number ng bahay namin at ni personal na phone number ko wala akong maalala na may binigyan ako.
"Maam.!"
napalingon agad ako nang marinig kong bumukas ang pinto.
Sina jane pala.
"Mama!" masiglang bungad sakin ng anak ko.
"Pasinsya na po maam kong late kami naka uwi, gusto pa po kasi niyang maglaro eh."
Tama,medyo hapon na at bilin ko sa kanya na umuwi sila ng maaga.
"Ok lang."
"O, did you have fun baby?" tanung ko sa anak ko na kasaluluyang nagtatatakbo sa kwarto ko.
"Yes Mama."
"Nga pala jane, paki kuha ng maleta ko sa bodega." utos ko.
Napakamot na man siya ng ulo saka nagtanung .
"Aalis po ba kayo Maam?" pagtataka niyang tanung sakin.
"Yes, flight namin pabalik ng pilipinas bukas.".sagot ko.
"Ganun po ba?"
"ikaw na muna bahala dito, baka hindi na kami makkabalik dito nang anak ko jane."
"ah, have a safe trip na lang po."
"thanks."
"Ahm..maam.!"
"Bakit jane?."
"P-pwede po bang wag na muna kayo bumalik dun?."
Napatingin ako sa kanya na ngayun ay seryuso ding nakatingin sakin.
"Kung pwede nga lang kaso si---
"PLEASE PO,!"
Sa unang pagkakataon ngayun ko lang siya nakitang naging ganito.Pakiramdam ko parang may mangyayaring masama sakin kapag bumalik ako sa pilipinas.
"nakakabigla naman yang reaction mo jane,hindi ako sanay." natatawa kong sagot sa kanya.
I expect na may sasabihin pa siya kaya lang tinanung niya kong may ball pen ako.Tinuro ko na man ang drower na nasa gilid ng kama ko.Agad niya itong hinalungkat saka may isinulat sa isang pirasong papel saka niya binigay sakin.
Tiningnan ko na man siya na nagtataka saka ko tiningnan ang nakasulat duon sa maliit na papel.
Number tsaka isang pangalan.
"Kapag po pakiramdam niyo may may sumusunod sa inyo tawagan niyo po yan.Matutulungan ka po nila."
Medyo, napatulala ako saglit sa mga sinabi niya.Nakakabigla na nakaka tanga kung pano niya ko kausapin ngayon.
Natawa tuloy ako.
"Ok ka lang ba jane? may sakit ka ba ha?".natatawa kong sabi sa kanya.
"Malalaman niyo rin pagbalik niyo sa pilipinas Maam, basta wag niyo pong iwawala yan." saka siya umalis sa harapan ko.
a/n:Sa mga silent redears ko dyan thank u ng marami sa pagbabasa ng kwento ko..
