The Gamer Girl

LEVEL 1

Chapter 1: Punishment

·-Lisa-·

*click, click, click*

*tik, tik, tik*

*swish, swish*

Mga tunog lang ng mouse at keyboard ang maririnig sa aking silid. Maging ang hininga ko ay rinig na rinig ko dahil sa tension ng aking laro.

"Damn. Die, you bastard! Die!" mahina kong sigaw sa kalaban ko sa larong League of Legends also known as LoL. Masasabi kong nakakaadik itong larong ito. Well, lahat naman ng laro sakin ay nakakaadik. Basta laro, buhay ako. Ang ayaw ko lang ay yung ini--

"HOY LISA! TAMA NA YAN!!! KAKAIN NA!!" --istorbo. Hindi ba niya nakikitang naglalaro ako?! Lunch can wait!

"DAMN LUIS! SABING WAG AKONG IISTORBOHIN KAPAG NAGLALARO!" damn. Nawawala tuloy yung pokus ko sa paglalaro. Curse you Luis!

"Aba, sinisigawan mo na ngayon ang mas nakakatandang kambal mo?" nakapameywang niyang saad.

"Luis, walang bago." sarkastikong kong sabi sa kanya na siyang ikinanguso niya. Ew. Gumagana nanaman yung pagkachildish niya. "Mukha kang duck. As is YUCK!"

At ang lolo, nagwalk-out. Tss. Super childish. Kambal ba talaga yan? Ibang-iba kami eh. Umiling na lang ako tsaka pinagpatuloy yung paglalaro ko.

At after 18 minutes ay bumaba na rin ako para kumain. Duh, nagugutom rin ako. Sadyang nawawala lang yung gutom kapag adik ka talaga sa laro.

Nang makababa ako, naabutan ko si kuya na nakaupo sa isang upuan ng dining table. It is a long table which have about 10 chairs. Not that long, really. At tsaka bakit nandito pa si kuya? Diba dapat tapos na sila kumain?

"Hey, kuya. Why are you still here?" tanong ko sa aking kuya na kasalukuyang ng babasa ng kung anong libro. Ibinaba niya yung librong hawak niya at tumingin sa akin. At agad din niyang ibinalik ito sa pwesto at nagpatuloy sa pagbabasa. Seryoso?! He just rolled his damn eyes at me!

"Whatever!" inis kong sigaw sa kanya at kumuha ng makakain. I don't need his answer and his presence around me!

Nagmadali na lang ako ng pagkain para makaalis na agad. "Lisa, you are going with me." Napakunot-noo ako sa sinabi niya sa akin. At bakit? Saan naman?

"Huh? Saan? Ayoko nga!" sagot ko sa kanya with my mataray and confusing face.

"Kahit saan." sagot niya sa akin.

"Wag na! Baka iligaw mo ako! Alam mo namang wala akong alam sa mundo." Yeah right. Wala talaga akong alam kung saan ang kung ano-anong lugar. Ang alam ko lang ay school, bahay at ang secret hideout ko. Yun lang.

"Parang ganun na nga." naka-ngisi niyang sagot sa akin. What?!

"Seryoso?" kinakabahan kong tanong. At syempre joke lang yun. I sarcastically said that.

"I'm just kidding, haha! Let's go to the mall!" nawala bigla yung seryoso niyang mukha at nabalik sa dati niyang anyo. Told ya.

"I'm boooooooored." mahaba kong sambit sa kanya using my bored face. "... and tired."

"Oh come on! You just want to play with your damn pets!"

"Yeah... My awesome damn pets." sagot ko sa kanya using my I-don't-care-voice-slash-face.

And with that iniwan ko na siya. Tss. "Oy! Come back here!!" hindi ko na lang siya pinansin at nagpatuloy lang sa paglalakad papunta sa kwarto ko. Tch.