-Είμαι πολύ ενθουσιασμένη..ειπε η Εμ
-Και εγώ είμαι...
-ποσες ώρες είναι για Ελλάδα;
-Εεε είναι κάμποσες
-Και τι θα κάνουμε εμείς τόσες ώρες?
-Εε ας αρχίσουμε τις μαλακές μας και θα περάσει η ώρα.
-Χαχαχαχ ναι σωστά
*αφού φλυαρουσαν και γελούσαν σαν μικρά παιδιά όπου είπαν κάποιο κρύο αστείο και το βρήκαν αστείο ξαφνικά ήρθε μια από τις 6 αεροσυνοδός και τους έκανε παρατήρηση
-θα σας παρακαλούσα να ηρεμήσετε γιατί υπάρχει και άλλος κόσμος μέσα στο αεροπλάνο όπου θέλει να κοιμηθεί... στο κάτω κάτω είναι και εντακα και μισή
-Ενταξει, μας συγχωρήτε.. Δεν θα ξαναγίνει
-Ευχαριστω πολύ
*Ενώ η αεροσυνοδός έφυγε λέει η Τζένη στην Εμ
-Πο-πο! Τι ξινη που ήταν αυτή η
-Εεε να σου πω την αλήθεια είχε δίκιο
-Καλα καλά
-Να σου πω Εμ εγώ θα την πέσω λίγο γιατί κουράστηκα
-Αχχ Όχι μην με αφήνεις
-Κοιμησου και εσυ
-Μπαα δεν εχω ύπνο
-Καλα κανε ότι θες
Η ώρες περνούσαν και η Εμ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Καθως η Εμ επαιζε με το κινητό της ακούει μια πολύ προυταλ ανδρική φωνή από δίπλα της να της λέει "δεν έχεις ύπνο εεε;"
"Όχι"αποκρίθηκε η Εμ
"Ούτε εγώ.. σε έβλεπα τόση ώρα που έπαιζες με το κινητό σου.. πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι φάνηκε αυτό που έπαιζες.. "
"Εε καλό είναι " είπε με εναν τονο περιέργειας αλλά και με βλέμμα όπου επεδείκνυε ανασφαλεια
"Πώς σε λενε"ρώτησε ο άγνωστος τύπος
"Εμιλη, Εμιλη Στόουν"
"Χάρηκα " είπε "Εμένα με κανε Άρη, Άρη Παπανικολάου" και άπλωσε το χέρι του.
Η Εμ ξεσπάει σε κλάματα...
-Τι εγινε; είπα κάτι που δεν επρεπε;
Είπε κοιτάζοντας της με έναν λυπημένο βλέμμα ενοχής και στεναχώριας
-Οχι δεν φταις εσύ... εγώ...
Η Τζένη καθως την ακούει να κλαίει ξυπνάει. Κοιτάει τον Άρη με ένα περίεργο ύφος για δευτερόλεπτα αλλά τα μάτια της γύρισαν πίσω στην Εμ
-Τι έγινε...γιατι κλαις? Είπε και της σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια
-Μιλουσα με τον κύριο δίπλα και...
-Το ήξερα ότι ήταν καθίκι φαίνεται μόνο από το ντύσιμο του , είπε η Τζένη
-Σας παρακαλώ Πώς μου μιλάτε ετσι;
Είπε παρεξηγημένα ο Άρης
Η Τζένη πήγε να το συνεχίσει και η Εμ την κόβει λέγοντας
"Δεν φταίει εκείνος..εγω φταίω που είμαι τόσο ηλίθια και ευαίσθητη"
"Δεν είσαι ηλίθια " ποτέ δεν ήσουν
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για την ευαισθησία σου όμως..
Είναι απλά αναμνήσεις που την στοιχειώνουν ακόμα μετά από τόσο καιρό,αναμνήσεις από τις καλές και καλές εμπειρίες των γονιών της και συγκεντιμε η ανάμνηση της μάνας της να φωνάζει
"ΕΜ δεν μιλάμε σε αγνώστους"
Όπως πάντα όμως απάντησε με ένα
Άνοστο ξερό και κλισέ "Είμαι καλα"
