Bu hikaye wattpad'de yazdığım hatta yazdığım ilk hikaye sayılır.Bu yüzden acemiliğimden dolayı olayları anlatmam kötü olsa bile bana düşüncelerinizi yazarsanız çok mutlu olurum.Umarım beğenirsiniz.
Her gün olduğu gibi alarmımın kulakları tırmalayan sesiyle uyandım.Kendimi yataktan zor attım ve rutin işlerimi hallettikten sonra mutfaktan gelen gürültüye doğru ilerledim.Annem masayı her gün olduğu gibi özenerek hazırlamıştı.Ailece yenilen yemekler her zaman annem ve babam için önemli olmuştur.Sabah kahvaltısında bile hep birlikte oturmak benim için bir zorunluluktu.Benim için önemli olan tek şey ise hızlıca yemeğimi yemek ve kendimi dışarı atmaktı.Tek başımayken gerçekten yaşadığımı hissedebiliyorum.Düşüncelerimi kimseye açıklamak ve kendimi anlatma ihtiyacı hissetmiyorum.Annem,babam ve kardeşim bana hesap sormuyorlar.
Kahvaltımı yaptıktan sonra yavaşça masadan kalktım.Dışarı çıkmak için çok hevesli olmama rağmen hareketlerim yavaştı.Annem,babam ve kardeşimle vedalaştıktan sonra sonunda kendimi dışarı atabildim.Ciğerlerime olabildiğince hava doldurmaya,ciğerlerim patlayana kadar nefes almaya çalışıyordum.Bugün okula arabamla gitmemeye karar verdim.Evden de erken çıktığıma göre rahatça yürüyebilirdim.Zaten arabam hiç bir şekilde bana ait değilmiş gibi duruyordu o arabayla gitmek bir işkenceydi.Bir süre yürüdükten sonra kıymetli kulaklıklarımı çantamdan çıkarttım ve en sevdiğim şarkıyı açtım.Okulum evime yakındı erken kalkmamın sebebi ise yalnız başıma okula yürüyebilmekti.Okula yaklaştıkça dünyama sıkıca bağlanıyordum insanların beni kötü tarafa çekmesine izin vermiyordum.Herkes kötüydü ve ben onlar gibi olamazdım.Herkesin olmak istediği bir yer var.Hedefleri,hayalleri için herkes birbirine muhtaç.Çıkarları için birbirlerini dost bilen insanlar var.Ben ise kimsenin konuşmak istemeyeceği çıkar sağlayamayacakları birisiyim.Hiç bir konuda başarım,her hangi bir alanda yeteneğim yok.Bu yüzden de sevilen birisi hiç olmadım.İnsanlar iyi olup olmadığınıza bakmıyorlar tek umurlarında olan şey başarılarınız nedir? ne kadar güzelsiniz?.Birde insanları ne kadar umursamazsanız o kadar sizinle konuşmak isterler.Bu yüzden saydıklarımın hiç birisine sahip olamadığımdan kimse benimle ilgilenmez.Okulda kimse tarafından fark edilmem.Bir hayalet gibi yalnız başıma okula gider gelirim.
Okulun bahçesine girmeden önce etrafıma bakındım adımlarımı hızlıca attım.Kalabalıktan hoşlanmadığım için bunu sürekli yapardım.İnsanların yanında hiç rahat olmadığım için olabildiğince zamanımı değerlendirmeye çalışıyordum.Okul binasına girdikten sonra sınıfımın olduğu kata çıktım.Gün hızlı bir şekilde ilerliyordu.Okul bitmişti eve doğru ilerlerken Monica'nın bana doğru ilerlediğini fark ettim.İlk başta etrafıma bakındım etrafta kimse yoktu bu yüzden bana doğru ilerlediğini anladım.Her halde bugün verilen proje ödevinde aynı takımda olduğumuz için benden onun ödevini de yapmamı isteyecekti.Bana güler yüzlü bir şekilde yaklaşıyordu.Doğrusu biraz şaşırmıştım ama konu ödev olunca herkes aynısını yapardı herhalde. Monica'yı hiç bu kadar yakından görmemiştim.Okulumuzun en sevilen kızıydı.Kimsenin yanına kolaylıkla gelmezdi.Herkes onun etrafında dolanırdı.Ama Monica sadece en yakın arkadaşı olan okulun dedikoducusu Victoria ile takılırdı.Okulun en çıkarcı insanları da onlardı.
Monica;
-Merhaba, Emma'ydı değil mi?.
İsmimin yanlış söylenmesinden nefret ederim.Hele ki bunu okulun en gıcık kızından duymak daha itici.
Allysa;
-Allysa!.
Monica;
-Ah pardon.Sana önemli bir şey söyleyecektim de o yüzden gelmiştim.
Ne söyleyeceğini zaten anlamıştım.'Ödevimi yapar mısın Emma Ah pardon Allysa ?'.
Monica;
-Hafta sonu okulun partisi olacak.Gelmek ister misin?.Katılmak isteyenlerin ismini yazıyorum.
Bir anda başka bir bedende olduğumu düşündüm.Bana böyle bir soru sorulacağını hiç düşünmemiştim.Tahminimde yanıldım.
Allysa;
-Ben mi?. Bilmem ki. Belki gelebilirim.
Monica;
-Yarın kesin haber verebilir misin?.Çünkü sayılı yer var.
Allysa;
-Tamam yarın haber veririm ama neden beni de çağırıyorsun.
Monica;
-Sen bu okulda okumuyor musun?.
Allysa;
-Evet ama insanların fark etmediği birisiyim.
Monica;
-Gerçekten böyle mi düşünüyorsun.İsmini bir an hatırlayamadım ama herkes seni tanıyor sadece yalnız takıldığın için kimse yanına yaklaşamıyor.
Bu sözlere inanamıyordum. Monica'nın benimle alay ettiğini de düşündüm.Bu söylediklerine de inanmak istedim.
Allysa;
-Anladım.Tamam o zaman ismimi yazabilir misin listeye.Cumartesi mi Pazar günü mü olacak?.
Monica;
-Tamam yazıyorum. Allysa Johnson!.Cumartesi günü olacak mutlaka bekliyorum.Sen okulun önüne geldiğinde beni ararsın.Sana numaramı vermeyi unuttum.Al bu da benim numaram.
Elindeki üstünde numarası yazılı kağıdı bana uzattı.
Allysa;
-Tamam teşekkür ederim.Ben seni ararım.
Bu konuşma benim için fazlasıyla uzun olmuştu. Hâlâ kendime gelememiştim. Monica ile ayrıldıktan sonra Monica'nın söylediklerini düşünmeye başladım.Gerçekten herkes benim farkımda mıydı?.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BAŞTAN YAZ
Ficção AdolescenteAllyssa'yı herkes çok seviyor.Herkesin örnek aldığı,başarılı ve çok ama çok güzel bir kız.Bütün istediklerine bir anda sahip olabilir.Etrafında ki herkes onun istediklerini yapabilir.Her şeye sahip olabilir.Çünkü hayalleri onun hayatı olmuş durumda...