To Be With You (Short Story)

Prologue

Mabilis ang kabog ng aking dibdib habang papalapit sa entrance ng gymnasium. Abot abot ang aking kaba habang tinitingnan ang alon ng mga tao.

The crowds are cheering so loud and crazy. Kahit na malakas ang pagsisigaw ng mga tao ay mas malakas pa siguro ang kabog ng dibdib ko. I was so sure I could have a heart attack anytime soon.

I excused myself para makapasok. Some are angry because of my existence. Siguro dahil hindi sila nakapasok.

Sinubukan kong kumalma at nagawa ko naman ng nakita ko kaagad si Jeszhen. She is wearing a short tattered shorts and a gray halter top.

Paano siya nakapasok?

She smiled when she reached me. She grab my hand before I could say anything. Ayaw na niyang magpaawat.

As we go nearer, mas narinig ko pa ang malakas na pagsisigawan ng mga tao. I'm rocked.

"Hey! Are you okay?" si Jeszhen ng mapansing nawawala ako sa sarili.

I'm very sure about this now. Kahit na pinilit ako ni Jeszhen na magpunta dito, gusto ko naman. In the first place, ako pa ang nagdasal na sana magkaroon ulit ng ganito. Na sana makita ko ulit siya...

"Are you sure about this? Kaya mo na ba?" she asked while holding me so tight.

I nodded. She sighed heavily after that. I know that she feels guilty. Feeling niya kasi ayaw ko talaga. Pero gusto ko talaga to. Ginusto ko talaga 'to.

"Then, lets go..."

Tumango ako at nagpatianod sa hila niya. Sigurado akong pag nakita ko ang stage ay agad na hahanapin ng mga mata ko ang mata niya. I want to see him badly. I missed him so much.

Malakas ang tugtog ng musika at naghihiyawan ang mga tao. Its been almost 3 years since I experienced something like this. And it is all because of him. To the man who is in the stage.

Halos huminto ang mundo ko ng makita siya. Nangilid ang mga luha ko. Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang pagtulo ng nagbabadyang mga luha. It was success at first but when he finally reached for the microphone, my tears fell hard.

"Good evening! May all of you enjoy tonight." his husky and low voice made me tremble.

How I missed his voice. His smiles. His looks. His appeal. Everything about him.

Humiyaw ang mga tao. Nagsimula na silang tumugtog at siya ang kumanta. Halos hindi ko na maigalaw ang ulo ko dahil na sa kanya ang pansin ko.

My heart beated so fast when he then suddenly looked at my side. I was caught off guard. Nanatili ang kanyang tingin sa akin. Puno ng poot at galit.

How I wish I could turn back time when everything was still perfect.

Sumikip ang dibdib ko noong kinanta na niya ang chorus. This is the last song I heard when we parted. This song is bugging me for years now. And here I am, listening to the song while he is the one who is singing it.

What if I stay forever?
What if there's no goodbye?

It was hard for me. It was also hard for me that time. Hindi ko nga alam kung ano na ang gagawin ko. I was torn. Naipit ako sa sitwasyon. And the only thing that is right to do is to push him away.

Yumuko ako at nakita ko ang paggalaw ni Jeszhen. Lumapit siya sa akin at hinawakan ang braso ko. My tears are very cruel. No matter how hard I try to stop them, they just dont follow. Ang titigas ng mga ulo!

Hinarap niya ako sa kanya at niyakap ng mahigpit. I am very tired of this. Pagod na akong umiyak at masaktan. All I want is to be happy pero kahit anong gawin ko ay hindi ko nagagawang maging masaya.

This is what I want. Ginusto ko ito. But in the end, I was the one who lose. I lose everything. I lose myself. I lose a part of me. And that part was him.

"Ang sakit, Zhen... Ang sakit sakit..."

Hinagod niya ang likod ko at tinahan ako.

My heart hurts so bad. All I ever want is happiness but the happiness I wanted is to be complete. To complete every missing part of my life. To complete the remaining pieces of my life. And what is that missing part of my life? What is that remaining pieces of my life?

I am very sure that it is... him. Because it has always been him from the very start.

"Zhen, thank you..."

Ngumiti siya sa akin at pinakawalan na ako galing sa kanyang pagkakayakap. I smiled at her too.

Hindi ko na alam kung anong nangyari kasunod ng yakapan namin ni Zhen. Nakita ko na lang na wala na ang banda nila sa stage. May pumalit ng iba.

"Zhen, uwi na ako..." biglaan kong sinabi na siyang nagpabigla sa kanya.

"What? Hindi pa tapos ah!"

I just shrugged. "Its okay. Nakita ko na siya. Yun lang ang pinunta ko dito, diba?"

Tumango siya. "Okay, then."

Nagpresenta pa siyang ihatid niya ako hanggang sa may exit ngunit tumanggi ako. I know she wants to watch the show kaya hindi na ako nagpaabala.

Lumabas ako at dahan dahang naglakad sa may waiting shed sa labas ng school. Sa gym ng school namin ginanap ang contest dahil iyon ang napagpasyahan. Malapit lang kasi sa bayan kaya mas marami ang manonood.

Sinubukan kong pumara ng taxi ngunit wala namang dumadaan. Merong iba ngunit may laman ng pasahero.

Pumikit na lang ako ng mariin at dinama ang simoy ng hangin. Agad na pumasok sa isipan ko ang mga nangyari noon. My heart sinked.

"Antheia..."

My heart jumped. Lumingon ako para makita ang tumawag sa akin. It was him.

My Caesar.

Agad kong napansin ang suot niyang kwintas kahit na madilim at malalim na ang gabi. Kumikinang ang pendant nito na hugis krus.

Nag angat ako ng tingin sa kanya at nagtama ang paningin namin. Umihip ang malamig na simoy ng hangin. Napapikit ako.

Agad na pumasok sa isipan ko ang mga nangyari limang taon na ang nakalilipas.