karanlık bir odadayım sessiz ve karanlık korkuyorum kimse yok ağlıyorum ağlıyorum hafiften esen rüzgar.dalga sesleri kulağıma mirindaliniyor sanki içimden biri bana arka na bak ben burdayım diğer ses ise soluna diger ses sagina bak burdayim burdayiz diyor korkuyorum kakamiyorum ayaga bakamiyorum etrafima gozlerim kapali sesisiz sessiz gitmek istiyorum ama korkuyorum icim urkek bedenim cansiz bir hal aldi sonra fırtına koptu içimde titredi bedenim tüylerim diken diken gibi oldu nerdeyim ben nerde ağlıyorum hıçkıra hıçkıra ama bir şey yapamıyorum yardım edenin yok yalnızım kimse elimden tutmuyor sonra yıldızların gök yüzünüzden çıkan bir ses bir penceye bakışım var bide gozlerim kapali içimi okuyuşum ne insanin elinden tutarlar nede yardim ederler en yakinin bile
ışte dedi kadın" beni bunlara lanet adamın aşkı sürükledi uçurum kenarına "aşk insanı mahvetti kadinin bedeni herzaman geçtikçe tukeniyor tuketiyorsun adam tukendi bir yani sende tutuklu.....bir yani sadece sana karsi ölü bir beden oldu... duy kadının sesini ağlıyor ne haberin var ölüyor öldü ey aşk sen neymissin be! zor bela insan ne kurtulabiliyor ne vazgecebiliyor ne sarilabiliyor Ne de o boynuna bir buse kondurabiliyor görüyorsun ama bir şey y apamiyorsun fakat ruhun bedeninden ayrılır o vakit gider gider yolun sonuna gelen kadar gider
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Var,Ben Var,Biz Yok
General Fictionhayatımın darbesini en sevdiğim canım dediğim insan tarafından bana atılan kazık olmustu oda herkesden beklerdimde ama canım dediğin insanda çocuğumun babası dediğim adamdan beklemezdim uçuruma benzerd gözleri bir zamanlar bak bak bitmek bilmeyen...
