Stolen Love

Hoofdstuk 2: The blackout ( vervolg )

Vallen.. Dat is hoe ik het gevoel beschrijf.. Vallen in een put waarbij je de grond nooit bereikt.. Vallen.. Het bleef maar doorgaan.. Ik ging steeds sneller en sneller. Het voelde alsof de wind de ziel uit mijn lijf rukte.. Ik voelde me net Alice in Wonderland. Het meisje dat een konijn achterna ging en in een grote put belande die naar dromenland reikte. Je zou dezelfde situatie kunnen zeggen over mij. Ik ga achter het meisje aan waar ik verliefd op ben maar terechtkom in een bodemloze put. Alleen nog het dromenlandgedeelte wegnemen en dan heb je mij. Ik voelde de wind snijden aan mijn huid. Het deed zoveel pijn maar telkens wanneer ik het wil uitschreeuwen van de pijn komt er geen klank uit mijn mond. Het beeld van Hannah die mijn naam roept blijf ik voor me zien. Ze keek me aan met die blik.. Alle dingen die ik met haar heb beleefd flitste ineens voorbij. Ook dat ene moment.. Ik wil er niet aan denken, ik dacht dat ze anders was. Dat ze me begreep. Maar na wat twee maanden geleden is gebeurd is ze niet meer hetzelfde. Het was de ergste dag van mijn leven. Ik hield van haar, maar zij dacht dat ik het niet meende. Ze dacht dat ik een spelletje met haar was aan het spelen. Al de woorden die die nacht werden gezegd braken één voor één, een ander stuk van mijn hart.. ik voelde een traan verschijnen. Ik keek omlaag, om te zien of er ergens een bodem te zien was. Uit het niets zag ik ineens een soort van wolk verschijnen. Ik dacht dat ik er gewoon door zou vallen maar tot mijn verbazing kwam ik er met een zachte landing op terecht. De wolk ging stilaan naar beneden. Ik keek omlaag en zag allemaal lichtjes verschijnen. Het leken op kristallen maar dat waren het niet. Dichterbij zag ik dat het kleine vlammetjes waren en juist daaronder was er een grond zichtbaar. Toen we op de grond landde, verdween de wolk en verscheen er een geest. Ik keek de geest aan, ze had een eigenaardige vorm. Ze had in plaats van 2 armen 4 armen en iets dat lijkt op een been maar dat geen been is. "Hallo Shaun", zei ze. Ze lachte naar mij en zei toen: "Mijn naam is Leah en ik ben de degene die jou hier heeft gebracht", Ik begreep niet echt wat ze bedoelde met dat ze mij naar hier had gebracht maar ik hield mijn mond maar en luisterde verder naar wat ze te zeggen had. "Ik weet alles", zei ze. "Ik weet elk klein detail over jou miserabel leventje", Ik wou iets terugzeggen over het feit dat ze mijn leven miserabel noemde maar ik besloot om mijn mond maar te houden. "Volg mij", zei ze. Ze draaide zich om en in de muur verscheen er een deuropening. Ze deed een paar rare bewegingen met haar hand waardoor de deur open ging. Ze stapte de ruimte binnen en verdween. Ik was niet zeker of ik haar moest volgen want het feit dat ze alles over mijn leven weet is een beetje eng. Ik besloot om haar maar te volgen want wie weet wat ze gedaan had als ik haar boos maakte. Ik stapte de ruimte binnen maar het was pikdonker. Ik kon geen hand voor mijn ogen zien en achter mij was de deur ook dichtgegaan. Ik begon te stappen, van Leah was er geen spoor te zien maar er was niet echt een weg terug. Ik kon het geluid van mijn voetstappen horen weerkaatsten waardoor je mij van kilometers ver zou kunnen horen afkomen. Ik was een tijdje aan het stappen, zonder enig idee waar ik zelfs naartoe ging maar ik stopte omdat ik in de verte regendruppels hoorde druppen. "Drup... Drup... Drup..."  Ik volgde het geluid en het werd steeds luider. "Drup... Drup... Drup..."  Op een bepaald moment was het geluid zo hard dat ik mijn handen over mijn oren moest doen. Ik dacht bij mezelf hoe groot deze druppels dan wel zouden moeten zijn want normaal maken druppels bijna tot geen geluid. Ik zag een klein lichtje van buitenaf uit het plafond komen en om de zoveel seconden kwam er een gigantische regendruppel uit die in een gat in de grond viel. "DRUP... DRUP... DRUP..."  Ik liep voorzichtig voorbij het gat, al proberend om niet geraakt te worden door één van die enorme druppels. Het duurde wel even en eenmaal aan de overkant besefte ik dat ik al de moeite voor niks had gedaan. Aan de andere kant van het gat was namelijk een muur waardoor je niet verder kon. Ik was dus even aan het twijfelen wat ik nu moest doen want terugkeren was geen optie want ik kon niet uit deze tunnel. Ik hoorde opeens Leah haar stem en zij zei wat ik moest doen. "Spring in het gat," Ik was aan het twijfelen of ik het wel moest doen want ik vertrouwde Leah niet echt en ik wou niet dat mijn kleren nat werden. Ik besloot om het toch maar te doen. Ik sprong in het gat met een luide gil die echode door heel tunnel. Ik schat dat de val ongeveer 100 meter was want het duurde langer dan ik had verwacht. Ik kwam terecht in een soort van rivier waar ik werd meegesleurt door de sterke stroming. Ik schreeuwde om hulp maar er was niemand te bekennen. ik zat weeral in een tunnel vast want als ik naar de zijkant probeerde te zwemmen werd ik tegengehouden door een muur en aan de andere kant ook. De stroming sleurde me steeds verder en verder mee van waar ik kwam. Er leek geen einde aan te komen. Er was niemand te bekennen. Ik riep met al de kracht die ik in me had. "LEAH.. HELP ME," Ik hoorde iemand terug roepen: "SHAUN.. HELP ME!!" Ik herkende die stem uit duizenden, het was Hannah. Ik volgde de richting van haar stem, ik denk dat ik nog nooit zo snel heb gezwommen. Ze bleef maar schreeuwen om hulp. "IEMAND.. HELP ME.. ALSTUBLIEFT IK WIL NIET DOOD GAAN!!" Ik had nog nooit zo hard gezwommen, elke spier in mijn lichaam was het aan het begeven maar ik kon niet stoppen. Ik zou alles doen voor Hannah. Ook al heeft ze mij die ene nacht zoveel pijn bezorgd in mijn hart, ik zal altijd van haar blijven houden. Ik kwam steeds dichter bij het gescreeuw, ik was aan het hijgen van uitputting maar ik was niet van plan om te stoppen. Het geschreeuw hield opeens op. Ik zag op de bodem Hannah liggen. Ze bewoog niet meer. Ik dook zo snel als ik kon naar haar toe. Ik moest mijn best doen om niet met de stroming meegesleurd te worden. Elke spier in mijn lijf stond net op het punt om het op te geven maar ik kon haar nog net bij haar pols vastgrijpen. Ik zwom zo snel ik kon terug naar boven. Eenmaal boven hapte ik naar adem en toen zag ik pas dat ze was vastgebonden. Ik probeerde het los te maken maar degene die de knoop erin heeft gemaakt heeft wel erg goed werk geleverd. Ik vond in de achterzak van mijn broek een zakmes. Ik had geen idee hoe het daar kwam maar ik pakte het en gebruikte het om Hannah los te maken. Met het zakmes ging het niet beter en toen ik even bezig was hoorde ik in de verte een waterval. Ik begon sneller te snijden in de hoop dat we nog bij de muur konden geraken maar de stroming ging zo snel dat voor ik het wist we er al bijna waren en er geen hoop meer was om weg te geraken. Ik kreeg het touw los maar zo als ik al dacht gingen we het niet halen. Ik keek even naar Hannah maar ze was nog steeds buiten bewustzijn. Ik keek nog even vooruit en zag toen het diepe dal waartoe de waterval leide. En zo gebeurde het, ik hield Hannah stevig tegen me aan en hoopte dat we het zouden overleven. Het ging allemaal zo snel. Het ene moment was ik voortdurend aan het vallen, daarna kwam ik een geest tege die mij in een tunnel bracht die toen leide tot een put waar ik in ging en terecht kwam in een stroming waar ik Hannah tegen kwam en nu ben ik aan het vallen van een waterval. Ik keek naar benede en zag het water steeds dichter komen. De val duurde wel een minuut. Tot mijn verbazing was ik niet aan het schreeuwen uit angst. Ik was zo hard bezig met na te denken wat er aan de hand is dat ik niet eens aan het letten was op wat er gebeurde. Het was pas toen we met een enorme klap terug terechtkwamen in het water dat ik terug besefte wat er aan de hand was. Ik pakte Hannah vast bij haar hand en sleepte haar mee het water uit. Ik probeerde haar wakker te krijgen. "Hannah.. Hannah.. HANNAH!!" Ze reageerde niet, ik probeerde te luisteren naar haar ademhaling maar ik kon niks horen buiten mijn eigen hart die tekeer ging van de stress. Ze was niet meer aan het ademen. Ik had een cursus EHBO gevolgd dus ik wist wat ik moest doen in deze situatie dus ik begon dat ook te doen. Ik begon met reanimatie, dat hielp niet. Daarna deed ik mond-op mond beademing maar dat hielp ook niet. Ik deed het meerdere keren achter elkaar maar telkens kreeg ik hetzelfde effect. Ze.. Ze... is dood. Ik kon de gedachte niet over me krijgen. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik bleef haar naam roepen, niets hielp. Ik begon te huilen en ik stopte niet. Ik boog me over haar heen en drukte haar tegen me aan. "ZE IS NIET DOOD, DAT KAN NIET.. HET KAN GEWOON NIET!!!" Ik liet haar weer los, ik bleef maar naar haar kijken, naar haar dode lichaam. Ik kon het gewoon niet over me krijgen. Ik zag naast haar een mesje liggen, het was hetzelfde mesje dat ik had gebruikt om het touw mee door te snijden. Ik pakte het vast. Mijn hand was helemaal aan het trillen. Ik zag Leah opeens verschijnen. "Doe het!" zei ze. Ik wist wat ze bedoelde maar ik wist dat het foute ding was om te doen, maar ik had veel verhalen gehoord dat het je uit je lijden verlost en dat je de pijn vergeet. "DOE HET!!!" zei ze nogmaals. Zonder erbij na te denken deed ik het.. Het ging heel diep.. Dieper dan ik wou.. Ik zag allemaal bloed tevoorschijn komen.. Het was te diep.. Veel te diep.. Het bloeden stopte niet en ik bleef er maar naar kijken alsof er niks aan de hand was.. Ik sneed nogmaals.. Deze keer nog dieper. Ik keek naar de plek waar Leah daarnet stond. Ze was er niet meer. Het bloed bleef maar komen. Het viel op de grond en al snel kon je een heel hoopje bloed op de grond zien. Ik begon weeral te huilen. Ik sneed nogmaals, en nogmaals, en nogmaals.. Ik kon niet meer stoppen.. Elke keer een beetje dieper als de vorige snede. Ik begon te schreeuwen.. Niet uit pijn, maar uit verdriet.. Ik keek nogmaals naar Hannah. Ik kon het niet meer aan, ik keek naar mijn arm.. Die was helemaal bedekt in bloed. Ik pakte Hannah haar hand, ik drukte het stevig tegen me aan. Ik begon te sniffen.. En te huilen.. Ik legde me neer op de grond.. Ik sloot mijn ogen maar deed ze binnen de minuut al terug open.. Ik lag in een bed... in een soort van Ziekenhuis, ik keek om me heen. Er was niemand te bekennen.. Ik keek naar mijn arm en zag dat de snijdingen weg waren.. Pas toen besefte ik, dat alles wat er was gebeurd.. Allemaal deel was van een droom...

Dit was Hoofdstuk 2: The blackout, ik hoop dat jullie het leuk vonden. Zo ja, geen dan even een ster en volg me zodat je weet wanneer ik een nieuw deel publisch. Comment ook zeker als je eventuele tips hebt of als er ergens schrijf fouten zijn xD.

Greetz ForeverMalik :)