A BL KOREAN HISTORIC ROMANTIC-FANTASY
Ang kwento ni Taejo Eun, isang Chun-Hye University student na galing sa panahong 2017 na magbabalik sa nakaraan bilang Prime Sorcerer, sa 492 Common Era.
Matutuklasan niya ang Halls of Sorcery na tinatawag na Je...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Dahan-dahan kong idinilat ang aking mga mata. Bumungad sa akin ang napakaganda at napakalambot na kamang hinihigaan ko. Nakayakap sa aking katawan ang kulay asul na kumot. Inilibot ko ang aking mata sa buong silid. A lot of golden figurines and ancient furniture that could only be seen in a traditional Korean house were displayed in the room.
This is not my room and I cannot remember that I changed the interior of my room.
In a sad case, we couldn't afford to buy expensive decorations. We're not rich nor poor. Saktong pamumuhay lamang, ngunit ang tanong ay, nasaan ako?
Tumayo ako mula sa higaan at pumunta sa harapan ng bintana. Nang sumilip ako sa labas ay nanlaki ang aking mga mata sa aking nakita.
Where am I?Nasa Korea pa ba ako? I mean, everything is possible to see, but why I'm seeing all this?
Sa mga Korean drama at libro ko lamang nakikita ang mga bagay na'to. It's the place I usually see in historical dramas on television about Korea. It still exist until now, but why am I here? Why everything seemed alive? Parang hindi napagdaanan ng panahon.
May nagkakasiyahan sa labas. Seemed like there's a party, but not the kind of party I had usually seen. Ang mga tao ay nakasuot ng traditional costume ng Korea, the clothes called Hanbok. Puno ng tawanan, sayawan at inuman ang buong paligid.
Ano 'to? Costume party?
Matapos ang ilang minuto ng pagmamasid ay bigla na lamang lumakas ang hangin, sobrang lakas na para bang may delubyong paparating. Ang mga tao ay nagsimulang mag-ingay, ngunit hindi na ingay ng kasiyahan ang aking naririnig kun'di ingay ng takot at pangamba.
The wind grew stronger with the arrival of a black smoke swirling like a vortex. Unti-unti niyang nilalamon ang bawat madaraanan niya, sinisira ang masayang araw ng mga tao. I didn't know what to do, and I noticed that I stunned again like a statue.
Hindi ko maigalaw ang aking mga paa. Hindi ako makatakbo. Hindi ako makatakas. Wala akong ibang nagawa kun'di panoorin na lamang ang malaking itim na ipo-ipo na papalapit sa aking pwesto.
I had my eyes closed. My mind was full of confusion as the tornado swallowed everything before my eyes. Habang tumatagal ay mas lalong lumalakas ang ihip ng hangin, nakabibingi ang ihip nito kaya pilit kong tinakpan ang aking tenga . Sumigaw ako ng napakalakas dahil iyon na lamang ang tangi kong magagawa. I couldn't feel nor move my body.
Nakalagpas na ba siya sa akin? Nilamon na rin ba ako ng itim na hangin na 'yon?
Muli kong idinilat ang aking mga mata, ngunit wala na ako sa silid kung saan ako nagising kanina. Nawala na rin ang itim na ipo-ipo. I looked around again and found myself standing in the middle of a corridor.
Sa dulo ay may isang malaking pintuan na gawa sa metal. Nilapitan ko 'yon, at mukhang matagal ng hindi nagamit ang pintuan dahil puno ito ng alikabok at kalawang. Wala akong ginawa, ngunit bigla na lamang bumukas ang pintuan. I could hear the door cracking because of the rust embracing the whole door.
