Gece'nin Gökkuşağı

Silik tebessümlerin gölgesi

Olmak ya da olmamaya inanır çoğu insan. Oysa olmamak diye bir şey yoktur ki hiçbir zaman. Yapabileceğine olan inancın ve çabaların  vardır. İnancın yanında ruhunun ilmek ilmek dokuduğu hislerin. Şahsen buna inanırım. Aslında ben birçok şeye  inanmaktayım. 

Doğrular oluştururum önce beynimde. Sonra bedenimi harekete geçirir inandığım şeyi yaparım. Her zaman başarılı olamam tabi. Ama görmüş olurum kendimi. Boşver demektense yapmalıyım demeyi tercih ederim. Şu an olduğu gibi.

Resime bayılırım . Saatlerce bakabilirim hatta. Renklerin birbirleriyle uyumuyla zihnimde dans ederim adeta. Ama izlemek kadar çizmenin de önemli olduğunu söyleyen öğretmenimiz en sonunda patlamıştı bana karşı. Saatlerce oturur yorumlardık onunla tabloları  resim dersleri boyunca.

Fakat puan vermesi gerektiğini söyleyip bugün resim istemişti benden. Oysa ben bakmak kadar iyi değildim resimde. El yeteneğim yok denecek kadar azdı . Hele öğretmenim artı olarak ruha dokunacak bir resim isteyince çıkmaza girmiştim adeta. Ama dedim ya. Olmak ve olmamak yoktu bende. İnanmak vardı ve inanıyordum kendime.

Bu yüzden okul çıkışı arkadaşlarımla konuşup sohbet etmek yerine eve gelmiştim çarçabuk. Üstümü bile değiştirmeden oturmuştum direk masama. Tuval yapmak istemiştim ilk başta. Ama kendimi zorlamayı tercih ederek sula boyayla yapmaya karar vermiştim.
Önce gözlerimi kapattım hislerimin göz kapaklarıma bir bir düşmeleri için.  Bir şey kurguladım belki de.  Ne yaptığımı sorgulamadan her zaman bir anahtar olarak gördüğüm fırçayı amansızca hareket ettirmeye başladım.  Zihinlerin görsel anahtarıydı bana göre fırçalar. 

Kaç saat -belki de dakika tam olarak kestiremiyorum- fırçayla cebelleştim bilemiyorum . En sonunda çizdiğim resme şöyle bir göz atmam gerektiğini hissettiğimde masamdan birkaç adım uzaklaştım.  Çünkü uzaktan bakılırdı  resime.  Uzaktan ve usulca...

Ortaya çıkardığım resimden gayet memnundum.  Renklerin dansı hoşuma bile gitmişti.