Yara's vlucht

Proloog

Hoe, hoe kon het zover komen. Wat ben ik allemaal aan het doen. Is het al te laat?

Ik ren zo snel als mij dunne benen me kunnen dragen, weg van die plek waar het allemaal zo ongelooflijk fout is gegaan. Mijn benen verzuren en mijn longen smeken mij om te stoppen met rennen maar het is alsof mijn lichaan vanzelf beweegt. En dan zie ik het, een letterlijk licht aan het einde van de tunnel. Aan het einde van de gang staat een raam open. Ik sprint met volle vaart er naartoe en kijk naar buiten. Het uitzicht ontneemt mij nog steeds de adem, de roze lucht van de ondergaande zon maakt het uitzicht over Stockholm adembenemend.

Schichtig kijk ik om me heen, het is het enige raam op de gang. De paniek komt weer in me naar boven. "het is een dood eind". In de verte hoor ik voetstappen en ik realiseer me dat ik geen kant op kan. Met volle paniek probeer ik de enige deur in de gang te openen maar deze zit op slot. Ik hoor de voetstappen steeds dichterbij komen. "ik moet hier weg, no matter what" denk ik in mezelf. Het raam, het raam is de enige optie. Ik kijk opnieuw uit het raam en zie dat het sowieso 5 verdiepingen hoog is. Springen is geen optie. De paniek in me stijgt tot ongekende hoogtes terwijl ik nu zijn stem hoor bij de voetstappen. 'Yara waarom moet je het nou weer zo moeilijk maken dan...?'. Er loopt een traan over mijn wang en ik realiseer me dat ik niks meer kan doen, en dan komt hij de hoek om.