The Navigator

2 2 0
                                    

In the world history, Prince Henry is known as a good map maker, a mathematician, and as an astrologist. He is known as the patron of the travelers of Portugal. Later on, he was signified as "Prince Henry The Navigator".

In our body, we also have this so-called navigator. It  lead us to explore, to love, to feel and to hate. That's what we called "the heart".

After thinking about the possibilities, my navigator told me to say yes and be occupied with the tingling desire of mine. And then I said yes.

"I'll join you," saad ko habang direksyong nakatingin sa mga mata niyang kulay lila—tulad ng sa akin, kung hindi lamang ito natatakpang ng isang pares ng contact lens.

Hindi ko kayang kontrolin siya, sinubukan ko kanina pero kabiguan lamang ang naidulot nito sa akin. Gusto kong umalis sa lugar na 'to at humiga sa malambot kong kama habang iniisip ang mga taong gusto kong paglaruan. Mas pipiliin ko pang maupo sa klase at makinig sa boring na discussion o mag-solve ng nakakadugong math problems kaysa ang manatili rito.

Maayos naman ang lugar na 'to kung pisikal na kaanyuan lang ang pagbabasehan. But the eerie ambiance that surrounds the place makes me uncomfortable and scared.

Bumalik lamang ako sa kasalakuyan ng mapansin kong unti-unting napalitan ng ngiti ang ngising nakapinta sa mukha niya. I don't know if that smile is genuine or fake but I'm sure, it's creepy.

"Come with me" saad niya.

"Where?" tanong ko sa kaniya.

"What do others do before they join an association?" tanong niya.

Bahagyang kumunot ang noo ko, nagtataka man ay sinagot ko pa rin ang tanong niya.

"Know it goals and how it works."

Napangiti siya sa sinabi ko na animong ang tanong niya ang sagot sa tanong ko. Some answers are disguised as questions. Nakuha ko naman kaagad ang nais niyang iparating. Kung baga sa panliligaw, ito yung tinatawag ni lang "Getting to know each other stage".

Lumabas kami ng silid at naglakad sa madilim na daan. Tanging ang ilaw na nagmumula sa buwan ang gumagabay sa aming mga paa upang makarating sa lugar na magsasabi ng mga bagay tungkol sa asosasyong hindi ko man kailan naisip, ay siya naman ngayong kinabibilangan ko.

Hanggang sa marating namin ang dulo ng lugar na pinaglagian namin. Isa pala itong mansion kaya't hindi na rin ako nagtataka kung bakit ang daming mararanyang gamit ang nadaanan namin papunta rito.

Maliwanag at maaliwalas na paligid ang sumalubong sa amin. In an instant, it remove the uneasiness in me. This place make me fell safe, calm and at peace. Somehow, it makes me feel at home.

Naglalakad pa siya sandali kaya naman sinundan ko ang mga hakbang na ginagawa niya at doon ko napagtanto ang lugar na kinatatayuan ko. Isa pala itong burol at sa burol na ito ay may mga bahay na sa tingin ko'y pinamamalagian ng mga katulad ko. Nasa harap ako ngayon ng isang komunidad na kung saan ang mga naninirahan ay mayroong lilang mga mata.

"Welcome to the land of the superiors. 'Hope in purple' a place for creatures like us."

The name says it all, this is a place for us. I'm quite mesmerized by the kind of atmosphere that the place possess. I can feel the wind rushing into my body, soothing every dark melody that my heart have, transforming it into a calm, composed rhythm swaying with the movement of the flowers. I might seem emotional or what but I don't give a damn.

"Amazed as I am, yes you are."

"Only blind people won't appreciate such beauty" nakangiting saad ko habang dinarama ang paghampas ng hangin sa aking buhok.

"What kind of blindness are you referring to?" tanong niya.

Naguguluhan ako sa sinabi niya, hindi ko alam kung ano ang dalawang uri ng bulag o kung mayroon nga ba bulag-bulagan. Marahil ay nakita ang pagtataka sa mukha ko, kaya minabuti niyang magsalita.

"May apat na uri ang bulag sa mundo."

"What are those?'

"Una, mga taong hindi nabigyan ng kakayahan para masaksihan ang maganda ngunit malupit nating mundo. Ika-dalawa, mga taong hindi nakikita ang ganda ng mundo. Mabait ang mundo, ang mga taong nakatira dito ang hindi. Naiintindihan mo ba Dreand?"

Tumango na lamang ako at nagpatuloy naman kuya. Unti-unting pumapasok sa isipang ko ang konseptong nais niyang sabihin.

"Ika-tatlo, ang mga taong ang tanging istetik lamang na anyo ang nakikita. Those who look at the bright side of the world and are completely blind of the other side."

"Ika-apat" tumingin siya sa kalangitan na animo'y ito ang pinakamagandang tanawin.

"Ang mga taong pinili na lamang mag bulag-bulagan sa mapait na katotohanang ating kinakaharap."

He turned his eyes on me, locking hiz gaze with mine. Ang mga mata niya'y hindi kakikitaan ng anunang emosyon.

"What are we?" tanong ko.

I grew up with this ability. The power to control every creature in this world. But never in my whole existence, have I ever gather even a single hint about my very own personality or more like OUR personality. We exist, and no matter how hard it is to believe, we are true.

"We are the most luminous element of the universe, Dreand."

Hindi ko maintindihan. Pero alam kong sa likod ng pangungusap na iyon, nakakubli ang katotohanang sagot sa libo-libong tanong na bumabagabag sa isipan ko.

Ano nga ba kami sa likod ng mga lilang mata?

Luminous...

"I hope when the time comes, you'll find the answer" saad niya.

Then with those words, he left me quite amused, confused and curious like the humans I've loath.

"The Supernova, we are the Supernovas" bulong ko sa hangin dahil sa mga panahong ito...

alam ko na sagot.





Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Jun 17, 2017 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

In the hands of DreandTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon