Zaman çabuk geçmiyor daha da duyduğum saz sesi,atılan zar sesi,ordaki mahkûmların yaptığı siyaset konuşmaları beni bunaltıyor ve beni ordan kaçmam için zorluyordu. 4. Ayım da tekrar gelen o mavi ayakkabılı yine aynı şeyleri söylemeye başladı sanarken bana gerçekleri anlatmaya başladı. O mavi ayakkabılı biri değilde ve hiçbir zaman hırsızlık yapmamıştı. Ne komşum hatice nine vardı ne de o gecenin ertesi günü sınavım yakalandığım hastalık bunları yaşıyorum gibi gösteriyor ama hepsi terapi gördüğüm prof. yanında sona eriyordu. Ben bir hastaydım ve her gün onlarca hayali arkadaşım oluyordu. HEPSİ BU KADAR OKUDUĞUNUZ İÇİN TEŞEKKÜRLER 😃
