The girl who never learned

Δεν ήξερε.

Δεν έμαθε.

Δεν πρόλαβε να μάθει.

Βιάστηκε, ή μάλλον έπρεπε να βιαστεί.

Αλλά δεν ήξερε και δεν πρόλαβε να καταλάβει γιατί.

Η Χόουπ, πριν 5 εβδομάδες καθόταν στο δωμάτιό της.

Απλωμένη πάνω στο ξέστρωτο κρεβάτι της, κοιτούσε τον ήλιο που έδυε.

Που για μία ακόμα μέρα πέθαινε για να αναπνεύσει η σελήνη.

Μα δεν είναι δίκαιο, συλλογιζόταν εκείνη.

Όσο δυνατή και αν ήταν η αγάπη τους, ο ήλιος έπρεπε να σκεφτεί και κάποιον άλλο πέρα από την σελήνη. Τα παιδιά που φοβούνται το σκοτάδι, τους ανθρώπους που κάνουν φριχτά πράγματα στο σκοτάδι, τα τέρατα που κρύβονται πιο εύκολα.

Πως θα εξισορροπούνταν όλα αυτά, αν ο ήλιος ζούσε μόνο για την δική του αγάπη;

Που να ήξερε όμως, πως μόλις μια πόρτα δίπλα,

ένας ακόμα ήλιος πέθαινε για την αγάπη του.

Η διαφορά τους ήταν ότι εκείνη η αγάπη δεν είχε ακόμα αποφάσισε να ανέβει στον ουρανό, να καταλάβει ποιος της αφιέρωνε και την τελευταία του πνοή, για να αναπνεύσει και εκείνη.

Όπως και η σελήνη.

Δεν βλέπει τον ήλιο όμως τον νιώθει, ξέρει πως εκείνος θυσιάζεται, το καταλαβαίνει γιατί και εκείνη αυτό κάνει κάθε πρωί,

και ας μην το ξέρει ο ήλιος.

Σηκώθηκαν ταυτόχρονα,

και ας έμεναν έναν τοίχο μακριά,

σαν να ήταν συνεννοημένοι θαρρείς...

Ο καθένας ετοιμάστηκε για το σχολείο.

Έβαλαν τα ψεύτικα χαμόγελά τους, πρόβαραν της δήθεν χαρούμενες καλημέρες τους και έκρυψαν καλά κάθε δάκρυ τους.

Ο ήλιος αγαπούσε και το ήξερε.

Η σελήνη αγαπούσε μα το αγνοούσε.

Ο ήλιος την αγαπούσε, και το ένιωθε αλλά δεν το καταλάβαινε.

Εξάλλου δεν μπορούσε να παραδεχτεί μια αγάπη που θεωρούσε μονόπλευρη.

Ο ήλιος, της φώναζε, την έδιωχνε, γελούσε μαζί της.

Και η σελήνη έκλαιγε βουβά από μέσα της, για μια αγάπη που δεν ήταν μονόπλευρη.

Πίσω από κάθε βρισιά όμως κρυβόταν ένα νόημα που θα άλλαζε όλη την ιστορία.

Αν αποκαλυπτόταν την σωστή στιγμή.