When My Heartbeat Starts to Play

PROLOGUE *WMHSTP*

              “Heart beats fast....Colors and promises....How to be brave.....How can I love when I'm afraid....To fall.....But watching you stand alone....All of my doubt....Suddenly goes away somehow.......One step closer...”

                Natigil bigla sa pagsusulat si Cylie Ayesha, nang marinig niya ang lyrics ng kanta.

                “Grabe ang galing talaga niyang mag-gitara. Naalala ko tuloy noong ginitara niya ang kantang yan sa loob ng classroom.” Kausap niya sa sarili.

                Si Cylie Ayesha Sulivan isang napaka rugged girl. They use to call her Ayesha or Cylie Ayesha sa school, some of her friends call her Cycy.  Halos lahat ng bagay sinusungitan. Pero mabait, masayang kasama, friendly, matututo kang tumawa dahil sa nakakahawa ang tawa niya. Isang napakasimpleng babae, pero minsan ang daming nakakmis-interpret sa kanya na maarte siya. Yes, maarte siya but in a nice way. Cute and pretty, and sabihin na natin matalino pero di ganoon ka genius. But one of the scholar ng DEPED.

                 Kasalukuyan nakaupo sa harap ng study table si Ayesha, nag- iisip kung ano ang kasunod na isusulat na tulang ginagawa niya.

  WRITING IS SOMEONE

I don’t like writing poems nor stories

I hate it.

I don’t even try to write,

Cause it’s a waste of time for me.

Some people say,

“It’s not about the brain who writes,

It’s about the heart who’s writing what you feel.”

The heart will tell what’s beating for,

And the hand will do.

I just don’t get it,

Why people waste their time in writing.

                Yes indeed, I hate writing. Pero heto ako ngayon  nagsusulat ng pangalawang tula ko. Iisang tao lang naman ang dahilan kung bakit akong natutong gumawa ng tula. Sa tula ko inilalabas lahat ng nararamdaman ko.

               “Time stands still...beauty in all she is...I will be brave...I will not let anything ...Take away...What's standing in front of me...Every breath, ...Every hour has come to this...One step closer” habang nakakikinig ako sa kantang A Thousand Years by Christina Perri (a/n: nasa right side po yung music video niyan ) lumilipad ang utak ko. Feeling ko patamang patama sa akin yung kanta, feel na feel ko hanggang sa may naiisip na akong katuloy ng tula ko.

Later on, I’ve realized I was wrong.

Now I understand

That it’s not just about letting go of your feelings

But, is to write what you feel.

Cause there’s someone,

Who makes me inspired doing this thing.

The one who make me change.

And who soften my heart.

Because of that someone,

I write things that I never did before.

And thanks to that someone

Because of him I feel how great to write things

And that made me more inspired,

To write what I feel.

                Sa wakas natapos ko na rin ang ikalawang tula ko, na siya nanaman ang dahilan kung bakit ko natapos ito. Nag-online ako agad sa facebook, sabay post ko tsaka ko ginawang notes. Para kahit papaano may maibahagi ako sa iba. Binasa ko ulit ang tulang nagawa ko habang nakikinig sa kanta.

                “I have died everyday...Waiting for you ...Darlin' don't be afraid,...I have loved you for a...Thousand years...I'll love you for a...Thousand more....And all along I believed...I would find you...Time has brought ...Your heart to me...I have loved you for a...Thousand years...”

                 Medyo teary eyes na ako, hindi ko alam kung bakit, pero parang ang bigat bigat ng pakiramdam ko sa tuwing iniisip ko na “Wala na sigurong pag-asa, huling huli na ako. Nakakasawa rin umasa, nang walang kasiguraduhan kung may patutunguhan ba.”

             “I'll love you for a .....Thousand more” at sinabayan ko na ang huling line ng kanta. Napabuntong hininga na lang ako.

                Linggo ngayon kaya walang pasok, pero kinabukasan may pasok nanaman. Parang ayoko ng pumasok, baka makita ko nanaman yung iniiwasan kong makita. Baka masaktan nanaman ako, o kaya baka umasa nanaman ako.

                Bakit ganoon no, kung sino pa yung ayaw mong Makita, siya pa mismo yung makikita mo. Mapang-asar ang tadhana no? Kung kanino kanga yaw mong masaktan, sa kanya ka masasaktan.

                Natanong ko nanaman ulit sa sarili ko “Am I really inlove with him?”

               “Para kasing masyado pang maaga para ma-inlove ako,look Im only 14 years old at ilang months lang mag-15 na ako.”, lagi ko din tinatanong yan sa mga kaibigan kong nakaka-alam ng nararamdaman ko. Silang lahat iisa lang ang sagot:

                “Wala naming pinipiling age ang love na y an, once you feel something strage, na parang bago sayo, na bumibilis yang tibok ng puso mo kapag papalapit siya sayo. Girl you’re inlove with him, hindi naman masama kung 14 ka pa lang kahit itanong mo pa sa RHGP teacher natin.” Laging ganoon din ang sagot nila.

                Yes, Im only 14 when I started to feel strage here inside my heart. It’s my first time na ma-feel ko ang ganito, yung mabalisa kapag nandiyan siya, yung kabang nararamdaman ko kapag marinig ko lang pangalan niya. Sa mga pinagsabihan ko iisa lang din ang sagot nila

                    “You’re inlove.”

               Kahit kasi kalian hindi ko naramdaman yung ganoong feeling. Yung feeling na Masaya ka Makita mo lang siya, na-aamaze ka sa tuwing ngumingiti siya o kaya kapag tumatawa, kinakabahan ka kapag naririnig mo yung boses niyang cute para sa akin. Ang dami kong first time na sakanya ko lang naramdaman.

                Binasa ko ulit yung unang tulang ginawa ko, para talaga sa kanya. Na ang titile ay “IF I CAN GO BACK”.

              Sa tula o sa paggawa ng story ko nilabas lahat ng nararamdaman kong sakit, sa tuwing makikita ko silang ang saya-saya nilang nag-uusap parang gusto lamunin na ako ng lupa sa sobrang sakit. Beep. Tumunog ang cellphone ko, nakita ko sa screen ang pangalan ng bestfriend kong si Miles, binasa ko agad yung text niya.

                 “Hoy Sis,gumagawa ka nanaman ng tula mo noh? Stop that sis, you’re hurting yourself too much. Hulaan ko may kasama pang kanta. Haay nako sis, cheer up. Bayaan mo sila, live on your life. Bahala ka itetext ko yung Mandalyong mental hospital na anadito ka sa Tarlac nagtatago, sige ka hindi na kita ulit itatakas na makalabas.”

                Natawa ako sa text ni Miles, kilalang-kilala na ako nito. Nagagawa niya akong patawanin at pagaanin ang loob ko. Napahiga na lamang ako, habang unti-unting pumipikit ang mata ko, unti-unti naman pagtulo ng luha ko.

                Wala nga bang pinipiling age ang LOVE? Hanggang kalian ako magpapanggap na ok ako? Kung sa loob-looban nasasaktan ako? Bakit sa lahat ng oras na nagdaan,bakit ngayon lang?

Bakit sa lahat ng pagkakataon,bakit ngayon lang?at higit sa laht

Bakit sa lahat ng tao,bakit siya pa? ngayon pa?

kung kailan..............