×Wait? What?×

×One×

Pov Perrie Edwards.

Maandag 1 juni.

School.
Ik ga er elke dag heen, en dit is mijn laatste jaar op de middelbare.
Het schooljaar is net begonnen en aan de ene kant heb ik er wel zin in.
Maar aan de andere kant niet.
3 jaar geleden is mijn beste vriendin Ally verhuist van Londen, Engeland naar Texas, Amerika.
We hebben nog 2 jaar lang contact gehad, maar het laatste jaar zijn we helaas contact verloren.
Ik mis Ally heel erg en ik hoop dat ze me niet vergeten is.
Sinds het jaar dat we contact zijn verloren voel ik me erg down.
Ally en ik waren beste vriendinnen sinds de kleuterschool en nu is ze weg.
Het is mijn beste vriendinnen ook opgevallen dat ik me het laatste jaar down voel.
Lauren, Leigh-Anne en Normani vertellen me de hele tijd dat het goed komt, maar dat gevoel heb ik niet.

"Perrie! Kom je bed uit! Je moet straks naar school!" Roept mijn moeder vanaf beneden.
"Ja!" Schreeuw ik terug.
Ik strompel mijn bed uit en kleed me om.
Ik pak mijn telefoon en loop naar beneden.
"Goedemorgen sweetheart." Zegt mijn moeder.
"Goedemorgen mam."

Ik ga aan de keukentafel zitten en kijk op mijn telefoon.
Ik kijk nog steeds elke dag op mijn telefoon om te kijken of Ally me een berichtje heeft gestuurd.
Maar nee. Geen bericht van Ally.
Ik leg mijn telefoon weer op tafel en zucht.
"Weer niks van Ally he?" Vraagt mijn moeder.
Ik knik.
"Ik mis Ally echt erg." Mompel ik.
"Dat is ook niet zo gek. Je kent haar 13 jaar. Sinds jullie 3 zijn."
Nadat ik heb gegeten en mijn tanden heb gepoetst kijk ik hoe laat het is en zie dat ik weg moet.
Snel trek ik mijn schoenen en mijn jas aan en pak mijn tas.
Ik geef mijn moeder een knuffel.
"Dag mam." Zeg ik.
"Doeg."

Als ik op school kom zie ik Lauren en Leigh-Anne al staan.
Ik loop naar ze toe en zie Normani niet.
"Waar is Mani?" Vraag ik.
"Die sukkel is ziek." Lacht Lauren.
"Oh oke." Mompel ik.
"Wat is er Pez?" Vraagt Leigh-Anne.
"Niets. Niets dat we niet wisten."
"Is het Ally?"
Ik knik.
"Morgen komen er vijf nieuwe meiden in onze klas." Zegt Lauren.
"Vijf?! Jezus, dat zijn er veel. Een heel leger ofzo." Zeg ik.
"Hopelijk zijn ze een beetje aardig." Zegt Lauren.
"Vast wel. Als we ze maar een kans geven." Zegt Leigh-Anne.
Ik zucht en kijk voor me uit.
"Perrie?" Vraagt Leigh-Anne.
"Mmh?"
"Wat is er?" Vraagt Lauren.
"Niks." Mompel ik.
Leigh-Anne wilt iets zeggen, maar de bel gaat.
"Wat hebben we als eerst?" Vraag ik.
"Duits van Mevrouw Avans." Zegt Lauren.
We lopen naar het lokaal en ik ga zitten.
Leigh-Anne gaat blijkbaar naast Lauren zitten, waardoor ik alleen zit.
Ik pak mijn boeken, schrift en etui uit mijn tas en leg ze op mijn tafel.
Ik wacht totdat de leraar komt, maar let eigenlijk totaal niet op.
Als de les afgelopen is pak ik snel mijn spullen in en wacht op Leigh-Anne en Lauren in de gang.
We gaan naar de volgende les, en ik zit weer alleen.
Ik blijf maar bij Ally in mijn gedachten.
Zal ik haar ooit nog weer zien?

Zo gaat het elke les tot aan de pauze.
Met zijn drieën gaan we naar de kantine en Lauren en Leigh-Anne beginnen over de Duits les te praten.
"Perrie?" Vraagt Leigh-Anne.
"Mmh?"
"Of jij de Duits les wel snapte." Vraagt Lauren.
"Uh, heb niet opgelet."
"Dombo."
"Dankjewel, dat je me zo noemt, terwijl ik me al zo kut voel." Zeg ik sarcastisch.
"Je weet dat ze het niet zo bedoelde Pez." Zegt Lauren.
"Im sorry." Zegt Leigh-Anne.
"Op een schaal van 1 tot 10, hoe kut voel je je?" Vraagt Lauren.

"Ik ben depressief." Zeg ik ineens.
Het is echt zo. Ik ben een tijd bij een psycholoog geweest, en daar werd duidelijk dat ik echt depressief ben.
Ik heb het nooit iemand verteld, alleen mijn moeder weet het.
"Je- je bent depressief?" Vraagt Leigh-Anne geschrokken.
Toen stortte ik in.
Het is eruit. Ze weten dat ik depressief ben.
Ik leg mijn hoofd in mijn handen en huil.
"Hey, stil maar. Het is oke." Zegt Lauren.
Ik kijk op en schud mijn hoofd.
"Het is niet goed als je eigenlijk gewoon dood wilt, maar je alleen blijft leven, omdat je mensen geen pijn wilt doen." Huil ik.
Snel voel ik 2 paar armen om mij heen.
"Waar heb je dit ons nooit verteld?"
"Ik was bang." Snik ik.
"Hey Perrie ben je oké? Ik zag je net van een afstandje huilen." Hoor ik Meneer Richards ineens zeggen.
Ik kijk op en schud mijn hoofd.
"Perrie, je mag naar huis gaan. Ik denk dat dat beter is."
Ik knik.
"Dankuwel." Zeg ik zacht.
Meneer Richards loopt weg en Lauren veegt mijn tranen weg.
"Ik ga naar huis." Mompel ik.
Leigh-Anne en Lauren geven mij een knuffel en daarna loop ik weg.
Ik zwaai nog even en loop daarna verder.