Ik had vandaag mijn tante haar uitvaart. Het was heel mooi. We waren met haar dichtbije familie, de gene die ze er echt bij wou. Het was klein en dat maakte het juist zo persoonlijk en heel emotioneel. We stonden met ze alle om de kist heen, terwijl mijn papa ani een gebed deed. Ik realiseerde het me eigenlijk nog niet tot toen. Ik realiseerde me nog niet dat ze echt weg was. Het leek niet echt. Maar dat was het wel. Ik stond naast mijn vader die een arm om mij en mijn moeder heen sloeg toen de tranen over ons wangen rolden. We liepen met ze alle de kamer uit en het eerste wat ik deed was mijn zus in de arme nemen, een warme knuffel die voelt als thuis. Ik denk dat dit ons wel dichter bij elkaar heeft gebracht.
