Kendimi tanitmicam çünkü hikaye j hope ile.
Unni! beni beklemeden yürüyen bir adet Hae Ra.
"Ra bong eun , çok yavaşsın"
"Hayır sen çok hızlısın!"
Son derste bitmişti ve yine o sıkıcı eve gidiyordum neden o kafese hergün gitmek zorundayım sadece notlarımla ayakta duran bir eve? Yürüyüşüm bunları düşünürken yavaşlamış olmalı ki kafama şişe atıldı
"Ah~"
Karşımda kıkırdaşan 3 kıza baktım
"Ne yaptım ben size?!"
SaeRon en küçüğümuz ben den 8 ay küçük
S:"Çünkü yavaş yürüyosun"
"Unninle böyle konusmamalisin"
Araya Yeong girdi o da benden küçük ama Hae Ra büyük
Hae:"laf yetiştireceğine yürü"
"Siz gidin ben gelirim"
Üniversite 2 deydik ama herkes ilkokul 2 de gibi davranıyor. Sorunu ne bunların ? Uzaklaşmışlardi gittiğim yol pembe kiraz ağaçları ile süslenmiş şölen gibiydi dondurmacilar ve çocuklar gülüşmeler ve sevgililer "sıkıcı" Telefonumu yeşil montumun cebinden çıkardım annem aramisti. Ya çalıştığım part-time isimin maaşını etti ya da sınavı sorucak rehberden aradım "efendim anne?" "Nerdesin"
"B-ben mi merak mi ettin yoksa kızını ?" "Evet bu saatte nerdesin ise geç kalicaksin bu yaşında derli toplu olmayı benden öğrenme." "P-peki anne " demeden telefon kapandı. Bastığım yerlerin taşları renkliydi ister istemez zipladim ziplamalarimin sonu birisine carpmamla sonuçlandı.
Kafamı kaldırdım "ben Özür dilerim bilerek olmadı " yüzünde mutluluk vardı ona çarptığı için mutlu mu oldu bu elini uzattı "sorun değil canın acıdı
Mı?" Kafamı hayır şeklinde salladım
"Sen iyi misiniz?" Ne dedim ben biraz önce?! Yine mutlu bir şekilde cevap verdi "ben iyiyiz" kıkırdadım "elim
Boş kaldi" "efendim?" "Daha ne kadar yerde kalmayi planliyosun? "
Kafamı kasidim "fark etmemisim?" Elini tuttuğumda göz göze geldik üstümü silkeledim "neyse ben artık gidiyim" yanından geçerken konuşmaya başladı "şey aslında ben..
buralarda daha yeniyim ve okulu arıyorum" onu süzdum (medyadaki hali evet orda çok yakışıklı) "iyi peki şu dondurmacilar dan birine sor tarif eder.. görüşürüz" şaşkın gözlerle bana bakti ne bekliyo du onu mu gezdiriyim. Püf .. "şurda " elime renkli taşlı yolun baslangicini gösterdim . "Karşısı yol bitince -" "Yeni bir yol başlıyor " meraklı gözlerle baktım panikledi "yani.. gözüküyor okulun yolu galiba" Kafamı onaylar şekilde salladım .Ve yoluma devam ettim arkadan bağırma sesleri geldi "te-
Sekkur ederim" Elini sallıyor du Hayır, hayır herkes bize bakıyor egildim aramızda 10m falan vardı tekrar bağırdı "bu yaptığını unutmicam" yeter ama ona doğru bagirdim "eğer ise geç kalırsam istesende unutturmam!" Biraz kızgın söyledim herhalde eğilip uzaklaştı ne yapabilirim hayat kolay bir oyun değil .
BU İLK KİTABIM DEĞİL AMA SEVDİĞİM BİR KİTAP OLDU UMARİM SİZDE SEVERSİNIZ YAZIM HATALARI OLDUYSA PARDON TEL YÜZÜNDEN BU BÖLÜM KISA OLDU UYKUM VAR AMA DİĞER BÖLÜMLER DAHA UZUN YAPICAM LÜTFEN BEYENİN 😘
