Ακόμα η φλόγα στο μικρό δωμάτιο που σιγόκαιγε επι αρκετές μέρες λες καί καταλάβαινε κάθε θλιμμένη σκέψη 'κείνων των ημερών ...
Παράμενε αναμένη μιλώντας όλο νοσταλγία για χρόνους πού κύλησαν σα νερό.Γιά τις ώρες πού προλάβαμε σαν κοριτσάκια να μοιραστούμε μαζί της.
Τρομερά πληγμένη λόγω της μακράς απουσίας της έμαθα να κλειδώνω όνειρα-επιθυμίες καί σκέψης ημέρας μέσα σε λευκές σελίδες ημερολόγιου η γαλάζια σχολικά τετράδια εργασιών από την" Πρόφη"κάτω απ'το γυμνάσιο .
Το τετράδιο αυτό συμπλήρωνε την ανάγκη της παρουσίας της ,της στοργής μιάς συνήθειας δυνατής αναγκαίας σα οξυγόνο πού θέλει ο οργανισμός κάθε λεπτό ώρας...
Έτσι σε λίγα μόλις χρόνια ανακάλυψα το σπάνιο εώς τότε για όλους μας ρόλο λογοτέχνιδος-ερασιτέχνιδος διηγηματογράφου παιδικών αναγνωσμάτων.
Στις Μνήμες που έγιναν αιτίες-αφορμές νέων σκέψεων έν δράση αφιερώνω κάτι από "Νοτιά":
Ο ύπνος σε τύλιξε,σαν ένα δέντρο
Με πράσινα φύλλα ,ανάσαινες σαν ένα δέντρο,
Μέσα στο ήσυχο φως μέσα στη διάφανη πηγή
Κύταξα τη μορφή σου'
Κλεισμένα βλέφαρα καί τα ματόκλαδα χάραζαν το νερό.Τα δάχτυλά μου στο μαλακό χορτάρι,
Βρήκαν τα δάχτυλά σου
Κράτησα το σφυγμό σου μιά στιγμή
Ένιωσα αλλού τον πόνο της καρδιάς σου.Κάτω από το πλατάνι,κοντά στο νερό,
Μέσα στις δάφνες ο ύπνος σε μετακινούσε-σε κομμάτιαζε
Γύρω μου ,κοντά μου χωρίς να μπορώ να σ'αγγίξω ολόκληρη
Ενωμένη με τη σιωπή σου '
Βλέποντας τον ίσκιο σου να μεγαλώνει-να μικραίνει,
Να χάνεται στους άλλους ίσκιους ,
Μέσα στον άλλο κόσμο που σ'άφηνε και σε κρατούσεΓιατί γιατί το αίμα σου πάγωνε κάποτε σαν φεγγάρι
Μέσα στην ανεξάντλητη νύχτα
Άπλωνε τις άσπρες του φτερούγες πάνω στους μαύρους βράχουςΤα σχήματα των δέντρων-τα σπίτια με λίγο φως απ'τα παιδικά χρόνια.
YOU ARE READING
ΌΡΘΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΣΚΈΨΕΩΝ 👩🌺💞💛👩😇💞🌺
Short StoryΧΟ ΤΣΙ ΜΙΝΧ (1892-1969) Έστω καί με σφιχτά δεμένα Πόδια καί χέρια, Ακούω τα πουλιά παντού Ρουφώ των λουλουδιών τ'αρώματα. Ακούω κι οσφραίνομαι. Ποιός θα μπορούσε να μ'απαγορέψει Την ευτυχία αυτη;; Που κάνει την πορεία λιγότερο πικρή Τον άνθρωπο πιό...