THE BOSS

(3)

Ang taong umaasa ay nagwawagi “daw”. Subalit hanggang kalian ka dadalhinng “pag-asa” mo? Hanggang kalian mararating ng “pag-asa” mo ang buhay mong kay panglaw? Maaari bang mag-isip ka naman… ‘yan ang palagi kung litanya kay Kate. Alam naman niya ‘yun, e, kahit hindi ko na sabihin pa… Pero, bakit may mga taong matigas ang ulo… bakit may mga taong nagpapakatanga sa “pag-ibig”? ako ba’y magiging ganun din? ‘wag naman sana…

One year na rin ako/kami ni Kate na namamasukan kay Sir Jun. At hanggang ngayon ay “patay na patay” pa rin ang kaibigan ko sa boss naming super bait na super gwapo pero may sosyal at mataray na girlfriend… hayyyyyyy may pag-asa pa ba ako? Este ang kaibigan kop ala, si Kate.  Wala si Kate ngayon… nasa ilocos may business trip sila, pero hindi si Sir Jun ang kasama niya, kaya ako ay todo bantay sa “my loves ng buhay niya”. Palagi kong itini-text kay Kate kung ano ang ginagawa ni Sir Jun… kung kasama ba niya si Ms. Mio at kung ano ginagawa nila. Minsan kapag break time namin tinatawagan ko siya… loyal friend e. May pag-asa kaya ng BFF ko? Kung ang loves niya ay pagmamay-ari na ng iba at may mahal na rin iba? ‘yong totoo… ano ba talaga? Ang hirapng sitwasyon na ito a. Hindi ko na alam kung papaano papaikutin ang istoryang ito… sa totoo lang ako rin nahihirapan sa pagkwekwento na ito anyway ginusto ko ito,e, kaya ipagpatuloy na. Habang ang lahat ay abala sa pagtratrabaho, ako naman ay abala din sa kung anong ginagawa. Nang…

Officemate 1: Congrat’s Sir… [kilig much]

Matsumoto: Thank you…!

Mio: And because of that we’re here to celebrate… right honey…[ang sweet]

Matsumoto:  [smile]

Anong meron? Bakit may celebration? Hala! Tama ba ang iniisip ko? Hindi!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! sana mali!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Napa-iyak na ako sa mga narinig ko… hindi ko na alamang gagawin ko… Pano na si Kate?

Sa kabilang banda ay abala naman si Kate at ang kanyang mga kasama sa pagplaplano ng gagawing project sa Ilocos. Amhhh… hindi na siya Exexutive assistant ngayon. Field engineer na siya kaya all over the country na ang kanyang trabaho… hindi ko siya nakikita araw-araw… hindi ko na siya nakakasama… hindi na rin niya nakakasama si Sir Jun. Ang lupit naman ng tadhana para kay Kate.. ‘yung totoo magiging okay ba ang buhay niya together with Sir Jun… kanina pa ako tanong ng taong! Pero walang sumasagot… kinakabahan ako sa mangyayari… haaay…

Okay guys… have a deep breath…

Marahil hindi natin maaaring pigilan ang mga pangyayari at suliranin na dumarating sa ating buhay…  mahirap man tanggapin… ay kinakailangang tanggapin talaga..  wala na tayong magagawa doon. Ako man ay nasaktan din subalit… hayyyy…

Two months from now ay babalik na ang boss namin  sa Japan… doon na daw sila magstay… kasama ang kanyang wife to be… Ang swerte naman ng magiging wife niya… [kinikilig ako]… pero bago ‘yan may kwento muna ako…

[FLASH BACK]

Mio: How there you! ang kapal naman ng mukha mo! May mukha ka pa talaga para humarap sa akin ngayon?! [Galit ang peg ni Ms. Mio]

‘Yun ang hindi ko makakalimutang linya na binitawan ni Ms. Mio, matapos ang pagtatapat ni Jun sa kanya…

Bago ‘yan… ito muna,

Elegante ang decortion ng church, halatang mayaman ang ikakasal… Puple and Gold ang motive ng wedding… [elegante diba]. And the wedding march starts… the flower girls, bearers and maid of honors, guest and sponsor...  I cried… hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako sa nangyayari… ang lupit naman ng tadhana… bakit pa nangyari ito? Hayyyy… [Cry]

Bakit ba kasi kailangang masaktan ng mga taong magmamahal lang naman? Bakit kailangang  may mahihirapan at bakit may tutulong luha sa mga matang abang? Bakit ang daming “bakit” sa isip natin? Sadyang ganyan ba talaga ang buhay ng tao? Masaktan tayo at maging masaya man, kailangang tanggapin na lang natin…

At nasa altar na ang bride at groom…

Priest: Man… would you take this woman to be part of your life, for better or for worst, in sickness and in health? … [Three times nang inu-ulit ng pari ang pari ang questions pero deadma ang peg ni Matsumoto]

Mio: Jun! [pabulong pero, madiin] what are you doing?

Jun: huh? [lumilipad nga ang isip, saan nagpunta ang isip mo Jun?

Mio: Jun… [umiiyak na siya]

Hindi man natin gusto ang mga pangyayari gaya ng lagi kong sinasabi… kailanagan talaga handa tayo. Parang naliwagan ang isip ko sa narinig ko mula sa mga taong nakapaligid sa amin sa mga oras na iyon… sabihin na nating masama ako, pero feeling ko ay guminhawa ang kalooban ko.

Hindi na maipaliwanag ang mukha ni Mio sa inasal ni Jun sa oras pa talaga ng kasal nila.

Mio: Jun… [tuluyan na siyang umiyak, hindi dahil sa nasaktan lang siya kundi sa sinapit na kahihiyan sa harap ng kanilang mga bisita… alam naman natin na siya ay sosyalera… kaya hindi niya matanggap ang mga pangyayari…]

Si Jun hindi pa rin makasagot sa mga tanong sa kanya… nanatili siyang nakatulala sa kawalan ‘ni hindi niya alam ang gagawin. May isang taong biglang pumasok sa isip niya… at ang taong ‘yon ang nasa isip niya ngayon. Nasaktan niya ang taong labis na nagmamahal sa kanya… subalit paano ang nararamdaman niya? Patuloy ba niyang sasaktan ang damdamin ng taong ito? Patuloy ba niya ililihim ang tunay niyang damdamin? Habang buhay ba niyang lolokohin ang taong nagmamahal sa kanya?  Mabuti na lang sigurong masaktan si Mio ngayon, kesa naman araw-araw niyang lolokohin ito…

Hindi na napigilan ang damdamin ni Mio… tumakbo siya palabas ng simbahan [Run away bride]… luhaan at hindi maitatanggi na siya ay nasaktan ng subra-subra sa mga nangyari.

*FOLLOW ME*