หลังจากที่มนุษย์โลกได้เสื่อมถอยลงในทุกๆว้น ความเปลี่ยนแปลงอย่างมากมายก็ได้เกิดขึ้น โลกใบเก่าได้ถูกทำลายลง พร้อมกับมนุษย์บางส่วนได้รวมตัวกันสร้างโลกใบใหม่พร้อมกับกำหนดกฎเกณฑ์เรื่องการใช้ชีวิต เพื่อที่จะไม่ต้องสร้างโลกใบใหม่อีกครั้ง
มันคือความจริงที่มนุษย์โลกมีความต้องการไม่สิ้นสุด ดังนั้นจึงได้กำหนดระดับชั้นของมนุษย์ทุกคน ถึงแม้ว่าจะถูกต่อต้านจากหลากหลายบุคคลก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครต้านทานความคิดเหล่านี้ได้ จึงได้แต่ยอมจำนนแทน
คนที่อยู่บนสุดก็คือเหล่าอัลฟ่า รองลงมาก็คือเบต้า และลำดับสุดท้ายก็คือโอเมก้า
ไม่มีใครที่อยากจะเป็นโอเมก้ามากนักเพราะแทบที่จะไม่มีความเสมอภาค ต้องทนกับอาการฮีททุกๆหนึ่งเดือน และไม่ว่าจะไปที่ใดก็ต้องถูกสายตาเหยียดหยามว่าเป็นชั้นล่างสุด
อย่างที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ไงล่ะ
ชีวิตที่เหมือนกับฝุ่น แค่ลมพัดก็ปลิวไปตามสายลม โดนเหยียบย่ำ ไม่มีค่าสำหรับใครหลายคน นั่นแหละคือนิยามของคำว่าปาร์คจีมิน ชีวิตมันไม่ได้สวยหรูเหมือนกับนิทานตอนเด็กที่แม่มักเล่าให้ฟัง แต่ว่าชีวิตมันคือความจริงที่ใครต่อใครก็ต้องทนต่อสู้กับมัน
และแน่นอน.. มันไม่ได้ง่าย
เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ว่าเมื่อยามเมื้อสายลมพัดผ่านใบหน้าในตอนที่เขากำลังยืนอยู่บนตึกสูง กลับนึกถึงใบหน้าของผู้เป็นมารดายามที่พัดวีให้ ตอกย้ำให้ความคิดในสมองที่เลวร้ายนั้นล้มเลิกไป รอยยิ้มของแม่เวลาที่เห็นเขากลับบ้าน ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างในอดีตมันกลับวนเวียนเข้ามาในสมองทั้งหมด
"จีมิน ญาติที่ปูซานเสีย แม่ต้องไปช่วยงานเขา ลูกอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม" เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่เดินเข้าไปสวมก่อนร่างผอมบางของหญิงวัยกลางคนที่เขารัก ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้มีเหมือนคนอื่นเขา แต่ว่า.. แม่ก็เลี้ยงดูเขามาอย่างดี หากถามถึงผู้เป็นพ่อ แม่ก็ไม่เคยบอกเขาซักครั้ง จึงได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจ รอวันที่แม่พร้อม ซึ่งไม่รู้จะมีไหม และก็ได้เพียงแต่หวังเท่านั้น
"แม่จะรีบกลับมานะลูก" โบกมือลา ก่อนที่จะหันหลังเดินเข้าบ้าน ทำไมในใจของเขามันวูบโหวงเหมือนจะเสียอะไรไปซักอย่าง ความกังวลเกิดขึ้นในใจ มองดูแผ่นหลังบางของผู้เป็นแม่เดินออกไปไกลลับตา
"คงจะไม่มีอะไรหรอกมั้ง"
....
เอาไปเป็นน้ำจิ้มกันก่อนนะ
เหมือนภาษาเราน่าจะเปลี่ยนแหละ
ตอนนี้ปวดหลังมาก เหมือนจะป่วยอีก
พึ่งไปสอบ Pre-Entrance ของเด็กดีมา
บ่งบอกได้ว่าเราควรอ่านหนังสือ
😂😂😂
YOU ARE READING
OS/SF KookMin•AllMin | Between Us
FanfictionWhen the clock moving again. Everything is past. #KOOKMIN #Allmin