Chapter Two: "What's your wish?"

24 2 1
                                    

"April Abrianna Francisco. I love you. You're the only person that I would do as much as sacrificing my life to save hers. I hope you feel the same way. I was planning to propose to you even though we're still young but I know that you're the only one for me. It won't happen now but please let me say this. Ha - Happy Anniversary . . . ."

His last words seems to be imprinted on my mind and keep repeating over and over again. His dying scene was like a horror movie that keep rewinding itself again and again. It's killing me. Its so painful. I should have been the one! I should have died instead!

I regretted it! Why did I run back then? I'm the one who caused all this. I should be the one to suffer from all of this! Fate is so cruel. Dying instantly is a painful punishment but it's better than living but losing the will to live and dying slowly inside. It's much worse but I deserved this. For all the things I have done to Kai.

* * * * * * *

March 5, 20xx

APRIL's POV

One month na ang nakalipas. Nawala na ang will kong mabuhay. I attempted suicide many times but I failed. Ang mamatay ay hindi sapat na parusa sakin, ang laging pumapasok sa isipan ko pag binabalak kong mag suicide.

Sa lahat ng nangyari hindi ko inakalang magagawa ko pang pumasok sa school. Hindi ko alam kung bakit pa ko pumapasok sa lugar na to. Wala naman akong friends, I hate establishing relationship with someone. Pumapasok lang ako para mag-aral at dahil kay Kai. Pero wala na sya. At hindi na rin ako makapag- focus sa pag-aaral. So bakit?

I barely even touch my food when I eat. Simula nun hindi na ako makakain ng maayos. Kahit kalahati nga ng pagkain ko hindi ko maubos. Nabawasan na ako kaagad ng ilang timbang dahil dito. Mas umitim din ang eyebags ko kakaisip kay Kai. Sya lang ang laman ng utak ko. Wala na akong pake sa ibang bagay pati narin sa sarili ko.

I kept remembering everything about him, His sweet smile. His cute laughter. His adorable face he make when trying to court me. His cold expression when angry. His eyes that is full of worry when I'm sad and his everything. Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako. Pinunasan ko kaagad ang luha ko. Ahhh shoot, wala pala akong panyo! Yung sipon ko! Shiiiizzzz....

"Eto oh, gamitin mo muna." Ehhh? May biglang nagabot sakin ng panyo.

I looked up and found a Brown Haired guy. He's rather tall. He has a perfect pale complexion. His almond shaped, chocolate brown eyes looks so mesmerizing. His thin lips that forms a smile, looks so soft. And he has this perfect nose. What the hell, He's beautiful! Gorgeous! Handsome! Mouth-watering! Tao ba to? Ngayon lang ako nakakita ng perpektong tao! Parang anghel!

Teka, teka wait! Get back to your sense's April! I slapped my face on both side. Nagulat sya sa ginawa ko.

"Hindi ko kaylangan ng tulong mo." Sabay balik ko sa kanya nung panyo.

"Huh? Gamitin mo na. Hindi ka ba nahihiya? Pinagtitinginan ka na ng mga tao." Wala na akong pake kahit tignan pa nila ako.

Tinignan ko sya. Urrrgh! Nakakasilaw ang kagwapuhan nya!

"Wala akong pake. Gagamitin ko na lang yung sleeve ng uniform ko." Hmhp! Baboy man tignan, sipon lang to, matatangal din to kaagad.

Bigla nya kong pinitik sa noo. Aba! Anong problema nito.

"Brat! Gamitin mo na. Wala namang mangyayari kung tatanggapin mo yung tulong ng ibang tao diba?" Hindi sa ganun... ayuko lang magkaroon ng ugnayan sa ibang tao. Una kasi si Papa, tapos ang bestfriend ko, tapos sumunod si Kai. Akala ko nung una coincidence lang pero nung nangyari din kay Kai, I started believing it. Lahat kasi ng taong minahal ko ng lubos at nagmahal sakin ng lubos ay namamatay kasi tinulungan ako. Alam ko tingin nyo coincidence pero para sakin hindi. Para akong isang Death Ripper, kumukuha ng buhay ng iba.

Say it once againTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon