Anonim| Büşra Yılmaz 🥀

0.2

Büşü:"İz sürücüyüm diyorsun 😌"

Anonim:"Varacağım nokta sensen , evet öyleyim"

Kalbimin sesi oraya da geliyor mu ?

Böyle pıtı pıtı , tatlı bir kıpırtı var midemde. Sevgilim mesaj atmış da Mutlu olmuşum gibi.

Derin bir nefes çektim içime ve telefonumu kilitlerken nefesimi geri verdim. Guguklu saatten gelen tıkırtılar saniyeleri dakikalara çevirirken görünürde hala mesaj yoktu. Eh biraz üzülmüştüm haliyle.

Odamda turlayıp kafamı dağıtacak bir şeyler aramaya koyuldum. Çizim kalemlerimin bulunduğu çantayı görünce bir ışık belirdi gözlerimde. Uzun zamandır ertelediğim bir şeyi yapacaktım. Yapabilirsem eğer.

Masanın üzerini boşaltıp kendime makul bir çalışma alanı oluşturdum. Kalemlerimi , kağıdımı serdim böyle cıvıl cıvıl. Bana bir çizme isteği geldi ama öyle böyle değil. Telefonumdan galeriye girip "Büşüm"albümünden en sevdiğim fotoğraflarından birini mail dosyayı olarak bilgisayarıma ilettim. Ekranda kocaman  beliren fotoğrafa daldım bir süre. Gülüşü , bakışı , dokunmadan hissettirişi...

Sevginin tanımı sorsalar hiç şüphesiz bu resmi gösterirdim. Her şey için en uygunuydu o. Ne eksik ne fazla. Sanki eksik olan ne varsa ,  O tamamlayacakmış gibi.

Annemin yokluğunu tamamladığı gibi. Ben doğarken ölmüş annem. Hayatım pahasına hayatını peşkeş çekerken. Bu acının  verdiği ağırlığı ise O'nun sayesinde dindiriyorum.

Annem olmayabilir , ama Anakuşum var. Annem gibi sıcak , annem kadar sevgi dolu...

Büşü:"Kalbimi pıtırdatmak için mi yaratıldınız siz ❣"

Bu nasıl  olurdu ?

Nasıl olurda en acılı anlarımda yardımıma koşar , yaralarımdan öperdi beni ? Anakuş hisseder diye fısıldadı iç sesim usulca. Yutkunup , gözümde ağırladığım yaşlarımı serbest bıraktım. Onlar yavaşça yanağımdan süzülürken , gözlerimden kalbime ılık bir şeylerin aktığını hissettim.

Anakuşum , annem sevgisini de yollamıştı mesajla.