What the... MATE! (On Hold)

hfd 8

Hij lacht en zegt dan: 'Tuurlijk kom maar mij.' Hij loopt op me af en pakt m'n hand en geeft me dan een kus op mijn slaap.

~~~~~~~~~~~~~~~

We lopen als een tijdje en ik begin het zat te worden, en krijg ook last van mijn voeten.

'Oké pinguïntje, ik heb last van mijn voeten en ben moe.' Zeg ik tegen Alex. 'Pinguïntje?' Vraagt hij me. Ik knik, 'uhuhh dat is mijn nieuwe bijnaam voor jou.'

Hij knikt lachend naar me. Voor ik het weet vlieg ik in de lucht.

'Wiehhh, ik vlieg!' Roep ik enthousiast. Ik hoor iemand achter mij lachen. Ik kijk naar achter en zie dat Alex me vast heeft.

'Oh laat maar.' Zeg ik en kijk beschamend naar de grond.

'Hey. Niet zo beschaamd. Kom We lopen verder, nou.... ik loop verder jij gaat op mijn rug zitten.' 'Oké isgoed.'

Na nog ongeveer 10 minuten nog gelopen te hebben, en ik bijna in slaap ben gevallen op Alex zijn rug, komen We ergens aan.

'We zijn er.' Zegt hij tegen me.
Ik kijk om me heen, en mijn ogen woorden zo groot als een ei van een pinguïn. En het zelfde geld voor m'n ogen.

'Is er wat? Vind je het niet mooi?' Vraagt hij onzeker. 'Wauw....' is het enige wat uit mijn mond kan komen.

Ik zie hem opgelucht kijken en hij zegt nog: 'gelukkig.'

Na een tijdje rondgelopen te hebben vraag ik aan Alex, die achter me loopt: 'maar waarom zijn er hier?' 'Ik vind het gewoon een mooi en rustgevend plekje, en ik wil het graag met je delen, het is een plek dat me rustig maakt. Maar jij maakt me toch echt wel wat meeeeeer rustiger dan dat deze plek ooit met me gedaan heeft, en ook zàl doen.' Zegt Alex dan tegen me.

Ik glimlach, en bloos om zijn laatste woorden.

'Bedankt pinguïntje.' Hij kijkt me lachend aan. 'Beetje aan het blozen?' 'Nee echt niet.' 'Maak niet uit hoor geef het maar gewoon toe. Het maakt je zich alleen schattiger, kleintje.' Zegt hij grijnzend.

'Ik ben niet schattig en ook niet klein.' Zeg ik zacht en kruis mijn armen om daarna vervolgens naar de grond te kijken.

'Hey... Wat is er?' Zegt hij ook zachtjes en lief terwijl hij naar me toe komt lopen.

Als hij een stap naar me toe wilt zetten zet ik snel een stap terug. Bang dat hij me zal verder kleineren (letterlijk en figuurlijk).

Hij kijkt me gekwetst aan.
'Wat is er?' Vraagt hij nog eens alleen dit keer bezorgd met een beetje opdringerigheid.

'Niets, ik wil terug zeg ik zacht.'
'Ik zie dat er iets is, en terug naar waar?' 'Terug naar mijn huis.'

'Oké kom dan gaan We.' Probeert hij. 'Nee Alex Ik bedoel "thuis thuis".

Dat maakte hem boos, hoe ik dat weet? Nou ik zag zijn ogen donkerder worden, en zijn houding veranderde.

Oh en hij gromt nu naar me...

'Jij gaat nergens heen, jij blijft bij mij. Jij bent van MIJ!' Zegt hij dan erg boos.

Ik word bang en krimp inelkaar....

♥________♥

Hayyy. ....

..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
Doeiiiiiii!