KİM BU BÜŞRA YILMAZ ?

2

Takma ismini bulamamıştım onca çabalarıma rağmen. Mesaj atmıştım ama beni göreceğini sanmıyordum. Aşırı olmasa da hatrı sayılır bir takipçi kitlesi vardı çünkü.

Sıkıcı geçen günümü renklendirmek için tuhaf kitabın ilk bölümünden başladım okumaya.
Okudukça gerildim tabi.

•Pembeyi sevmeyen bir kız.

•4 erkek kanka.

•Aşk üçgeni.

Ne kadar da (!) ilgi çekici ama.  Sinirle kitabı bırakıp kütüphanemden de kaldırdım. Bir şans vermekle hata yapmıştım zaten. Wattpad'te ne zaman görülmüş ki orijinal bir hikaye ?

Telefonumu bırakıp bilgisayardan anime izlemeye karar verdim. Ama önce bir şeyler yemeliydim.

Animemi mutlulukla izleyebilir , yerimden kıpırdamadan saatlerce yatağımda pinekleyebilirdim. Tabi , teknik diröktör gibi bir annem olmasaydı eğer.

Muhtemelen evde yayıldığımı falan düşündünüz, öyle bir durum söz konusu bile değil. Alışverişteyim arkadaşlar. Yıpranıyorum.

Gizli  mesajımı  almışsınızdır herhalde. Görebilen  var mı , Bim değil Help yazıyor poşette.
Bilmem kaçıncı mağazadan sonra annem yine bir şeyler unuttuğunu mırıldanıp markete daldı, ardından da ben girdim. Gözlerime çarpan çikolatalar 'al beni' diye çığırıyordu adeta. Yutkunup anneme göz attım. O deterjan seçmekle uğraşırken sürpriz yumurtalardan birini kapıp yanına koştum.

"Anne bundan da al"

"Öykü , terlik yok diye şımarma ayakkabı var bak. Hem de topuklu"

"Ama anne yaa...lütfen alıver işte."

Koluma sıkı bir çimdik attı. "Ah" inlememi duyan herkes bize dönünce annem sahte bir gülüşle beni kolları arasına aldı. Herkes sarıldığımızı düşünüyor olmalıydı ama annem popoma çimdikler atıyordu hala.

"Eve bir gidelim sorarım sana ben. Böyle sağlıksız şeyleri yiye yiye sivilce bahçesine döndü yüzün."

"Off anne ya , sana ne benim yüzümdeki sivilceden. Belki mutluyum ben onlarla"

Annem bana kızgın bakışlar atıp kasaya giderken , kafama dank eden şeyle sessiz bir küfür savurdum.

Hasiktir ! Lan ben bunu yaşamışım gibi geliyor. Dejavu mu acabası ?

4N1K kitabının baş karakteri seni anımsatıyor diye sinsice fısıldadı iç sesim. Bir dakika lan !

Sürpriz yumurta, bulgur reyonu , market , çimdiklenmek....
Elimdeki sürpriz yumurtayı fırlatıp koşarak marketten çıktım. Hayır , hayır benzediğim falan yoktu ! Sadece küçük (!) bir tesadüf.

Soluk soluğa eve geldiğimde , kapıyı yumrukladım. Babam kapıyı açarken "Merhaba baba!"dedim yanağına öpücük kondurup.

Babam ardımdan merakla  bakarken , poşetleri mutfağa bırakıp odama koştum. Üzerime rahat bir şeyler geçirip , aynı tempoda aşağı indim ve hala şok geçiren babama "Ben Sinemlerleyim , hoşçakal baba!"diyerek şaşkınlığına şaşkınlık ekledim. Ah zavallı adamcağız. Bizim yanımızda olup da çıldırmamak ne mümkün !

"Öykü nereye ! Kızım bir dursana ! Annen nerede ?" Arkamdan bağırışını göz ardı edip bisikletime atladım. Serin bir esinti yüzümü yalayıp geçerken rahatladığımı hissettim. Ne etraftaki insanlar , ne annem , ne de başka bir şey..hiçbiri umrumda değildi şuan.

Bildiğim tüm yolları bisikletle turlayıp son durak olan Sinem'lere çevirdim rotamı. Ücra bir yerde değillerdi. Bize üç taş çatlasa dört blok uzaklıktalardı.

"Sinem !"
Bahçede Çiçek sulayan Sinem , kafasını kaldırınca göz göze geldik. Sıcak bir gülümsemeyle beni selamlayıp içeri davet etti.
"Naber kız ?"dedim odasına geçerken.
"İyi işte , yuvarlanıp gidiyoz"dedi kapısını kapatıp.

Kendimi Sinem'in ultra büyük yatağına atıp , bağdaş kurdum.
"Mishapeme ne biliyor musun ?"dedim mırıltı gibi çıkan sesimle.

"O ne kız ?"dedi yüzünü ekşitip. Omuz silktim.
"Ben de bilmiyorum."

"Nerden duydun ki ?"

"Bir kitap vardı da , onun yazarı ondan sordum."

"Hmm , anladım"

Geriye yaslanıp , acaba kitaba haksızlık mı ettim diye düşündüm. Ama , vazgeçtim hemen bu düşünceden.
Ruhunda memeleri olmayan kız'mış ! Peh. Erkek Fatma kitabıydı işte.

Sinem'le biraz sohbet edip biraz da film izledik. Saat geç olunca ben kalkmak durumunda kaldım. Vedalaşıp evin yolunu tuttum.