Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"เหมือนฝุ่นเล็กๆ ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ ถ้าผมเป็นหิมะพวกนั้น ก็คงไปหาคุณได้เร็วกว่านี้"
คงจะดีกว่าถ้าหากฤดูใบไม้ผลิมาถึงเร็วกว่านี้สักหน่อย รางรถไฟเก่าๆ ที่ถูกใช้งานมานับพันๆ ครั้งส่งเสียงดังทุกครั้งที่ขบวนรถไฟแล่นผ่าน ไม่ว่าจะเป็นหุบเขาหรือว่าลานกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยหิมะหนานุ่มที่ถ้าเดินเหยียบย่ำลงไปก็คงทำให้แสบผิวเพราะความหนาวเย็น
พวกเรานั่งอยู่ในขบวนรถไฟเก่าๆ นั่น เฝ้ามองซึ่งกันและกันโดยไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากของใคร ความเงียบทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี ร่างเล็กๆ ของปาร์คจีมินแทบจะขดตัวเป็นก้อนกลมๆ เมื่อเอาแต่นั่งกอดเข่าและมีสีหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ ทุกคนอยู่ในสภาพหลับๆ ตื่นๆ เพราะการเดินทางอันยาวไกล จะเหลือก็แต่ผมที่ยังคงเอาแต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างทั้งๆ ที่มันก็ไม่มีอะไรน่าสนใจนอกจากหิมะสีขาวพวกนั้น
พวกเราออกเดินทางมาไกลจากบ้าน มาไกลมากๆ มันเป็นการตัดสินใจในครั้งเดียวที่จะทำให้ชีวิตของพวกเราเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล เพราะไม่มีตั๋วสำหรับการนั่งรถไฟกลับหรอกนะ มันคือไทม์แมชชีนที่ทำได้แค่ท่องไปในอนาคตไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีต ไม่รู้สิ นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ผมเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างก็ได้ บางทีผมอาจจะเป็นคนเดียวที่ยังคิดอยู่ว่าสถานที่ๆ ผมจากมานั้นคือบ้าน ต่างจากคนอื่นที่มองมันเป็นแค่สถานๆ ที่ไม่สำคัญไปเสียแล้ว
