พอเอาเข้าจริงๆ จีมินก็ไม่ได้ชอบฤดูหนาวเท่าที่ควร ตอนแรกคิดว่าเขาชอบที่จะเหยียบย่ำลงไปในพื้นหิมะหนานุ่ม พร้อมๆ กับที่ยื่นมือที่เย็บเฉียบไปรองเกล็ดหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมาในตอนเย็นๆ ที่กำลังเดินกลับบ้าน
แต่พอมาคิดดูอีกที ชีวิตของเขาคงเลยวัยที่จะมาทำอะไรแบบนั้นแล้วล่ะ
"อา..หนาวชะมัด"
แทนที่จะไขกุญแจเข้าห้องของตัวเองที่อยู่ด้านข้าง จีมินกลับเลือกที่จะไขประตูห้องข้างๆ เพื่อไปดูเจ้าบียอนว่ามันยังอยู่ดีอยู่หรือเปล่าแทน
"ทำไมแกนอนทั้งวันเลยล่ะ ตอนฉันออกไปก็อยู่ท่านี้ พอกลับมาก็อยู่ท่านี้เหมือนเดิมเปี๊ยบเลย" จีมินคิดว่าเขาเริ่มพูดคนเดียวมากขึ้น เมื่อช่วงสองสามวันมานี้ ตั้งแต่ที่เด็กหนุ่มข้างห้องมายืนโบกมือลาหน้าห้องพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เอาแมวหนึ่งตัวมาให้เขาด้วยท่าทางอาลัยอาวรณ์สัตว์เลี้ยงของตัวเอง มองเจ้าแมวด้วยท่าทีเบะปาก แต่ก็หันมาส่งยิ้มให้กับจีมินในท้ายที่สุดอยู่ดี
เด็กคนนั้นโค้งตัวจนหัวแทบติดพื้น "ขอบคุณมากเลยนะครับ คราวหน้าให้ผมเลี้ยงข้าวคุณนะครับ"
พอคิดถึงเหตุการณ์นั้นจีมินก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ คอเล็คชั่นเจอกันหน้าประตูห้องถูกเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่งรายการ
เขานั่งอยู่ที่โซฟากลางห้อง จริงอย่างที่เด็กคนนั้นว่า ที่ห้องมีที่โล่งๆ สำหรับให้แมววิ่งเล่น มีของเล่นแมวเต็มไปหมด ดูเหมือนทุกพื้นที่จะมีแต่อุปกรณ์อำนวยความสะดวกแก่แมว จนห้องนอนไม่มีอะไรมากไปกว่าเตียงและชั้นวางหนังสือ เรียกได้ว่าเป็นทาสแมวอย่างสมบูรณ์แบบ
จีมินอุ้มเจ้าบียอนมาวางบนตัก เกาคางให้มันอย่างอารมณ์ดี "ฉันก็เพิ่งรู้ว่าแกชื่อบียอนนะเนี่ย แล้วทำไมถึงห้อยป้ายที่ปลอกคอว่า JK ล่ะ"
