แฮ่กกๆๆ
เสียงหอบหายใจดังปนกับเสียงด่าแช่ง รวมทั้งเสียงครางด้วยอาการบาดเจ็บ ทั้งหมดนี้ดังอื้ออึงอยู่ภายในตรอกแคบๆ แห่งหนึ่งใกล้ๆ กับโรงเรียน แก๊งอันธพาลกลุ่มใหญ่ท่าทางโหดร้ายกำลังรุมคนๆ หนึ่งอยู่อย่างชุลมุน ทว่าทุกครั้งที่ต่างคนต่างกระโจนเข้าไปหาจุดศูนย์กลางนั้นล้วนถอยร่นออกมาด้วยอาการบาดเจ็บด้วยกันทั้งสิ้น
กองเลือดหยดไหลเป็นหย่อมๆ ทั้งจมูกหัก กรามแตก รอยฟกช้ำตามร่างกาย บ่งบอกให้เห็นว่ากลุ่มคนพวกนี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนๆ นั้นสักนิด
ณ ที่ตรงนั้นปรากฏร่างของชายคนหนึ่ง เขายังคงไว้ด้วยท่าทีสงบนิ่ง กายโปร่งยืนนิ่งหลับตาไว้ทั้งข้าง เส้นผมสีดำสนิทพัดปลิวเล็กน้อยตามสายลมที่โชยอ่อนๆ เครื่องแบบนักเรียนขาดวิ่นตามร่องรอยของอาวุธมีคม เลือดสดๆ ไหลทะลักออกมาจากบาดแผล
ชั่ววินาทีนั้นเองเขาลืมตาขึ้นมา เผยจิตสังหารอย่างรุนแรงไปทั่วบริเวณ มุมปากยกยิ้มขึ้นพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาทางจมูก ยกมือข้างที่เพิ่งปล่อยหมัดหนักออกไปขึ้นมาเสยผมที่ปรกใบหน้าด้วยท่าทีสบายๆ อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"พวกแกมีดีแค่นี้เองเหรอ?"
ทันใดนั้นเองก็เกิดเสียงคำรามลั่นด้วยความแค้น แก๊งอันธพาลใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ พวกมันหันหน้าไปมองหน้ากันก่อนจะเตรียมอาวุธในมือของตัวเอง ทั้งมีดสั้น ไม้พลอง หรือแม้แต้ก้อนหินที่เก็บได้จากพื้น ก่อนจะพยักหน้าให้กันและกัน เตรียมพร้อมโจมตี
"นี่สำหรับแกที่บังอาจมาทำร้ายลูกพี่ของตู!" หนึ่งในนั้นปามีดใส่ชายผู้นั้นด้วยความแรง แต่ทว่ากายโปร่งที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วกลับทำเพียงแค่เหวี่ยงตัวหลบด้วยท่าทีคล่องแคล่วเท่านั้น มีดเล่มนั้นพุ่งเข้าไปปักอยู่ที่กำแพงด้านหลังจนซอกหินแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อเห็นว่าการโจมตีของตัวเองไม่ได้ผลอันธพาลผู้นั้นก็ยิ่งเดือดดาล
