Cry Wolf. BOOK ONE.

✵4✵

Het was wazig, zijn borst en heup deden ontzettend pijn en zijn arm gaf hem af en toe van die rare tintelingen. Hij durfde zijn ogen niet open te maken, bang dat hij weer opnieuw in het bos was, of nog erger
Dood was. Opeens voelde hij een zachte hand op zijn hoofd dat hem liet kreunen. 'Hij is wakker. Thomas, hoor je me?' Het was zijn moeder, die rustig over zijn wang aaide.
'Wanneer word ie wakker, mam?'
Hij hoorde Rose's stem naast hem. 'Geen idee, de dokter zei dat hij pas over een paar dagen zou wakker worden.' Hij hoorde de lichte paniek in zijn moeders stem, normaal sprak mam altijd zelfverzekerd, maar deze keer sprak ze alsof ze dat word niet eens kende.
Hij voelde zich langzaam weer weg zakken, energie had hij te kort, maar net als hij weer weg zakt en niets meer hoort, beweegt hij zijn duim.

Roses Hewlett was niet een van de aardigste, ze was een dochter van haar vader en kampioen in mensen in haar macht te houden. Maar ze had ook een rustige kant, een kant die ze niet snel aan iemand liet zien tenzij die persoon het waard was. Ze is 27 en heeft nog steeds geen man of überhaupt kinderen. Dolgraag wilt ze kinderen, maar ze heeft nog net de baan van haar pappie kunnen pakken en wilt dat niet laten belemmeren door droom dat toch nooit uitkomt.

De deur van haar Mercedes werd door een aantrekkelijke man opengemaakt. Ze gaf hem een speelse knipoog en liep naar het gebouw waar haar vader de directeur in was.

De oude receptioniste glimlachte naar Rose en zette haar koffie op haar bureau. 'Decaf koffie voor de dame en een ticket naar je vader.'
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze Octavia aan. ' Pap? Hoe bedoelt u, "ticket naar je vader"?'

Octavia keek Rose aan. ' Lieverd, je vader wilt je iets belangrijks zeggen. Het gaat over je broertje, Thomas.'
Ze gaf een kort knikje en liep ziedend naar de lift.

Wat in hemelsnaam heeft dat rot joch nú weer gedaan?!

Zonder te kloppen liep ze haar vaders kantoor binnen en gooide haar tas op zijn leren stoel. 'Ik kan het uitleggen!' Riep ze voordat haar vader wat kon zeggen.
'Dus jij gaat me vertellen dat je al wist dat Thomas naar St. Christopher gaat?'
Haar vader gaf haar een strenge blik. Met grote ogen keek ze hem aan en ging zitten. 'Hij gaat wat doen?' 'Hij heeft besloten naar Californië te vertrekken en niet hier te komen werken.' Verwachtingsvol keek ze naar buiten.

Hij heeft besloten om New York te verlaten voor Californië?

'Dus heb ik besloten om jouw de baan te geven.'

En zo begon het allemaal;
Rose kreeg de baan, werkte haar schoenen (letterlijk) van de voeten eraf en verdiende genoeg geld om een eigen villa te bouwen.

Het was alleen dat ene telefoon dat haar misselijk maakte.

Rose zat met een Martini lekker bij het water toen ze de huis telefoon hoorde. Verbaast keek ze naar binnen als het ding nog een keer afging.
Naar de derde keer besloot ze toch maar hem op te nemen.
'Met Rose.' Zei ze streng.
'Roses?' Haar moeders stem klonk verdrietig.
Alle kleur uit haar gezicht verdween als de ware toen ze het verhaal hoorde van haar moeder die niet meer kon stoppen met huilen.
'H-hij is n-nu in het z-ziekenhuis in C-californië!' Hikte ze.
Ze rende de trap op, trok haar dagelijkse kleding aan, en scheurde met haar Mercedes naar haar Privet Jet.

En zo kwam het dat de 27 jarige Roses bij haar broertje zat, watched tot hij bijkwam van deze nachtmerrie.

'We weten niet precies wat hem geraakt heeft, de enigste oorzaak die we kunnen vast zetten is dat een beer hem heeft geraakt.'
'Maar hoe komt hij dan in Godsnaam in die badkuip?!'
Schreeuwde haar moeder angstig. ' mevrouw, zoals we al eerder zeiden, we weten de oorzaak niet. We weten niet eens wie hem hier naartoe heeft gebracht!'
Pap gromde kwaad naar de dokter. ' verzorg mijn zoon goed. Want als ik erachter kom dat hij over een week nog niet bij komt maak ík er werk van. En geloof me, dat word geen pretje.'