Πως να μην Πεθάνετε 2

Είμαστε μόνοι άραγε?

Το πρωί ήρθε, και ήταν η ώρα που ο Πέτρος και ένα σωρό άλλοι 17χρονοι θα έπρεπε να είναι στο σχολείο. 

Ο Πέτρος, ξύπνησε και αφού έκανε τα συνηθισμένα, έβαλε τα γυαλιά του και ξεκίνησε όμορφα όμορφα για το σχολείο.

Αυτό που δεν υπολόγιζε όμως ήταν το τηλεφώνημα που θα δέχονταν αμέσως , ΤΩΡΑ.

-Πετρος: ναι?

(Μια γυναικία φωνη ακούστηκε, ήταν η Λίζα, μια κοπέλα που ήταν παλιότερα η ερωτική σύντροφος του Πέτρου, μετά η χώρισε, τα βρήκανε, τη χώρισε τα ξαναβρήκαν και την ξανα χώρισε.)

-Λιζα: Πέτρο? που είσαι?

-Πέτρος: που ειμαι?  οπου ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΕΙΜΑΙ. σταματα να με πέρνεις .(το κλείνει)

(Τι? νομίζατε οτι ήταν οι εξωγηινοι? ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ....οχι.)

(Η Μέρα ήταν ησυχη και τίποτα παραξενο δε συνεβενε. Ο Πέτρος είδε μπροστα του Τον Πέτσιο. Εναν ενθουσιώδη 15 χρονο που μιλούσε πολυ.)

-Πέτσιος: Πέτρο! δε θα ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ τι μου συνέβη. 

-Πέτρος: καηκε το σπίτι σου?

-Πετσιος: τι? οχι....

-Πέτρος: τοτε δε με ενδιαφέρει καθόλου.(φεύγει) 

-Πέτσιος: φιλε, αν δε σε ήξερα, θα εέγα πως δε με συμπαθείς και υπερβολικά πολυ...

-Πέτρος: α, αυτό θα το έλεγες αν ΔΕΝ με ήξερες...

-Πετσιος: ναι, λοιπόν, αυτό που σου έλεγα, σήμερα όπως ξυπνησα και πήγα να φάω πρωινό ανακάλυψα πως δεν είχα γάλα. Ετσι σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να πάω να αγοράσω. το θέμα είναι πως μόλις βγήκα άκουσα ένα περίεργο βογγητό. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να ήταν όμως φιλε, αν είχαμε ζομπυ απόκαλυψ, ΤΩΡΑ, θα είμουν νεκρός.

-Πέτρος: τι κριμα που δεν έχουμε.

-Πέτσιος: ναι. Μισο, τι?

-Πέτρος: τιποτα..λεω, εξερετικά ενδιαφέρον αυτα που λές , δεν χανω ΚΑΘΟΛΟΥ τον χρόνο μου.

-Πέτσιος: α, ενταξεί. που λές , αυτή η εμπειρία νομίζω με σκληραγωγησε αρκετά. καθώς αντιμετώπισα τον θάνατο κατάματα..

-Πέτρος: ...κα..ταματα...σωστά...

-Πέτσιος: Ετσι αποφάσισα πως απο εδώ και πέρα θα κυκλοφορώ παντου με ΑΥΤΟ εδω.( δείχνει ένα μαχαίρι 15 εκατοστών.)

-Πέτρος: εντάξει Πέτσιε, κάνε το αυτό και αν είμαστε τυχεροί θα σε κλείσουν σε κάποιο ιδρυμα. (φτανουν στο σχολείο) Βρε πώς περναει έτσι η ώρα μαζι σου...ΓΕΙΑ. (φεύγει)