These Black Nostalgia (kwento ng dilim)

..Room 13..

     “ you have to make it up to you’re last semester or else wala kang future”

 Emphasized na speech mula sa mommy ni Dianne Roxas sa cellphone. Tumunganga lang ang dalaga habang nakikinig sa sermon ng nanay nya.

     “i get it mom but my really point is, i don’t want to be here anymore in this crappy building. Laki na nga ng eyebag ko sa kakapuyat. I feel--”

     “hussh youre bluffins, pasalamat ka nga at libre ka sa apartment ng tito mo, ayoko ng marinig yang kaartehan mo. Don’t worry its only a matter of some weeks and youre free to that crappy buildg. Osya bbye nah, take care baby.."

Napapikit mata na lang si Dianne habang binaba ang phone, napabuntung-hininga na lamang. Iniisip ang gruesomeness ng kanyang room. Di nya alam, bat hindi sya mapalagay sa lugar. Bagamat pang 3 weeks na nya sa lumang apartment na to, ay nakakaranas sya ng mga pagkakataong di nya ma-explain. Minsan   ay   napupuna nya ang kawirduhan ng paligid, Tulad ng mga kalmot sa pader, mga tunog ng hakbang na hindi nya nakikitang may naglalakad ba o ano, at minsan putok ng baril. Epic kasi ang history of paradox ng lupang kinatatayuan ng apartment. Somewhen from the late 60’s, ay nagsilbing division ng infantry battalion ng mga hukbong hapon ang lugar before it was devastated by the US-PHIL. Military, dami yata ang namatay that time. Kaya siguru, its under the casting of the murmuring  souls of the past 'tong apartment. Paranormally, the place has its entity.

Back today, Approximately, there were 10 people on the 1st and 2nd floors of the building, kabilang dito ay ang mga kabataang estudyante, mag-asawa at ibang loners. Tulad ni Dianne, some of them too feel the creepy urge. Pero nasanay na ata.

Meanwhile, it was nearly 9pm in the evening. Nagsta-study si Dianne sa kanyang room, at tahimik na ang buong paligid. Sa pangangawit ng kanyang balikat, nagstes-stretch sya ng konti para marelief ng may kumatok sa may pinto.

“sino po yan?”

Walang sumagot. Sumilip sya sa hole ng pintuan ng nakita nya na may isang lalake. Nagtaka si Dianne at nagtanung kung anung kaylangan..

“i was just gonna ask if you have ever seen my boots?” tanong ng lalake.

“ah-  sorry sir. I haven’t seen anything like that”

“that so? Well then, if ever you’ll gonna see those boots pls. Tell me”

“okay, i will”

Ng natapos ay bumalik na sya sa kanyang desk, ngunit di na nya kaya pang magpatuloy pah, inaantok na kasi. So, matutulog na ang dalaga.

Bago sya humiga, nakarinig sya ng mga hakbang mula sa labas ng kwarto, naiilang sya sa mga marcha na paulit-ulit na humahakbang, natatakot na si Dianne. Tinakpan nya ang mga tenga at nagdasal. Ilang minuto ang lumipas ay tumigil na din ang mga hakbang at padyak.

6 hours past at 3am in the dawn, mahimbing na natutulog si Dianne. Nang parang may something sa floor, tila merong tunog na padyak ng padyak, parang military march. Nagigising na si Dianne sa ingay ng padyak na nasa gilid ng kama nya.

Nakaramdam sya ng ginaw, gusto nyang tignan kung ano ang nangyayari, at nang silipin ay hindi makapaniwala si Dianne nang nakita nya ang mga putol na paa na nag-mamarcha sa sahig. Ang tulog na diwa ni Dianne ay biglang nagising sa sindak, nang nakita nya na naglalakad pasulong at pabalik ang mga putol na paa na may suot na combat shoes(boots). Dahil sa takot, tumili sya ng malakas, at tinakpan nya ng kumot ang kanyang sarili.

Di na nya alam ano ang gagawin dahil sa kanyang takot, nahe-hysterical na si Dianne at naiiyak sa twing naririnig ang mga hakbang mula sa putol na paa. Paulit- ulit syang nag-dasal, ngunit andon parin ang paa. Pinikit nya ang mga mata.

     “hindi to totoo, nananaginip lang ako. Sa pagdilat ko magigising na ako”

Sa pagdilat ni  Dianne ay nawala na ang ingay ng mga hakbang. Sinuguro nya na wala na tlaga syang nadidinig ngi kahit pagaspas. Na-panatag ang kanyang loob at nagpasalamat dahil panaginip lamang pala ito. Ngumiti sya sa tuwa, ngunit-

May kumatok muli sa pinto. Napatigil at nagtaka si Dianne kung ano at sino kaya ang kumakatok.

     “si-sino po yan?” nanginginig na tanong ni Dianne,

     “have you seen my boots?”

Tila binuhusan ng malamig na tubig ang buo nyang katawan sa narinig. At nang makabangon, halos lumuwa ang kanyang mga mata ng nakita nya na andon pa ang dalawang paa, hindi na pala ito gumagalaw. Sa takot, kumaripas sya ng takbo at tumungo sa pinto, takot na takot na tlga si Dianne pagkat hindi totoong nananaginip lang sya. Agad na binuksan ni Dianne ang pinto, at halos di na sya makagalaw nang nakita nya sa harapan ang lalake. Ngunit hindi sya makapaniwala na lumulutang sa ere ito, at wala itong paa!

    “thank you, you have found my limb. Thank you so much”

Ngiting bati ng lalake kay Dianne.

    “hu- huh?!”

Gulat-gulat na reaksyon ni Dianne.

Sa nginig at takot ni Dianne, lumuhod na lang ito at nahimatay..

 the rest is history

Dumating ang umaga at maaliwas na panahon. Sa harap ng apartment ay nagkalat ang mga paramedics, dala-dala ang di kumikobong si Dianne. May nakita kasi sa kanya na nakahandusay sa 13th room sa ikalawang palapag. Hindi maipaliwanag ng mga taong nandon ang mga posibilididad na nangyari sa dalaga. Walang may alam kundi tanging si Dianne lamang. Wala silang mahagilap na impormasyon pagkat traumatize ang dalaga. Dinala ang dalaga sa isang psychiatric sector kung saan ay under observation ito. Until now, balot ng misteryo ang pangyayaring iyon sa diwa ng mga tao. Mula non, ay wala ng tumira sa apartment, dahil sa intriguing room 13.