Dwa tygodnie po przebudzeniu nadal nie mogę się pozbierać. Dzisiaj mam wizytę u psychologa.Mam już dość tego, że traktują mnie jakbym miała zaraz wybuchnąć. Leżę u siebie w pokoju, wszystko mi tu o nim przypomina, nie wiem dlaczego, ale wciąż tu wracam.Był taki kochany, byliśmy ze sobą ponad 2 lata.Był miłością mojego życia. Chciałabym już wrócić do szkoły, do przyjaciół, do normalności, ale nie wiem czy jestem na to gotowa...Znowu ból.Już nie odczuwam bólu fizycznego, ale ten psychiczny jest nie do okiełznania.Może wizyta u tego psychiatry coś pomoże...? -Ola, tata czeka -Już idę Przemywam twarz i nakładam trochę korektora pod oczy. Już dawno przestało mnie obchodzić to jak wyglądam. Robię to tylko żeby trochę zamaskować wory pod oczami. Schodzę na dół.Patrzę na tatę i odkrywam, że nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo się postarzał.2 godziny później, byliśmy już w domu. Zrobiłam wtedy coś co nie dawało mi spokoju, odkąd się przebudziłam...Weszłam na górę wzięłam prysznic i ogarnęłam się jako tako.Zabrałam z pokoju wszystkie rzeczy,które mi o nim przypominały i zapakowałam do niewielkiego kartonika.Zostawiłam sobie tyko jedno zdjęcie na którym wyglądaliśmy ja para, która ma być ze sobą aż do śmierci... Wymknęłam się z domu i wsiadłam w autobus.Pół godziny później byłam już przed bramą cmentarza.Odnalazłam jego grób.Stały na nim jego ulubione kwiaty.Białe róże.Nie wiedziałam czy mnie widzi i czy mnie słyszy ale nie dbałam o to.Czułam się winna że nie pożegnałam go jak należy.Wykopałam przy grobie mały dołek i zakopałam w nim pudełko, a razem z nim część mojego bólu.
-Kocham cię bez względu na wszystko...
YOU ARE READING
Nie płacz
Teen FictionMiała wypadek, poważny, nie wiedziała co ze sobą zrobić, straciła najważniejszą osobę, łzom nie było końca. W końcu pojawił się ktoś kto przyniósł ze sobą promyczek słońca, który powoli rozjaśniał serce dziewczyny. Jednak nie wszystko jest takie pr...
