Dwalend Zielsverwant

Proloog

"Moeder? Bent u dat?" vroeg ik terwijl ik mijn ogen probeerde te openen terwijl ik werd aangevallen door het meest felle licht dat ik ooit heb gezien. Dit is wat doodgaan eruit ziet? Eindelijk ik mijn leven ten einde. Ik hoef nooit meer te lijden. Niemand kan me meer pijn doen. Ik voelde de pijn van de val niet, was ik op slag dood gegaan? Misschien was het toch niet zo pijnlijk als ik dacht. Eindelijk rust.

Ik wilde mijn ogen net weer sluiten toen iemand mijn rust onderbrak.

"Mevrouw, wakker blijven alsjeblieft. Wij hebben u niet voor niets gekozen." Zei een strenge stem tegen mij. De stem deed mij me aan mijn vader denken. Er liepen gelijk rillingen over mijn rug.

Mijn vader...

"Mevrouw, ik maak geen geintjes hier. Blijf wakker of je mag rotten in de hel." Zei de man nu duidelijk geïrriteerd. Kwam het door mij? Ik probeerde hier gewoon rustig dood te gaan! Toen merkte ik pas op dat ik niet lag, ik zweefde in de lucht.

"Wat is er aan de hand? Waar ben ik!" riep ik uit toen ik opstond. Eindelijk realiseerde ik me wat er was gebeurt. Ik wilde gewoon liggen en stil huilen, maar ik moest sterk zijn. Ik ben sterk, ik kan dit.

"Mevrouw Arabella, fijn dat u eindelijk weer normaal kan doen. Ik snap dat het moeilijk te begrijpen is, maar we gaan alles zo goed mogelijk uitleggen." Zei een van de mannen die aan de lange tafel zaten.

Voor mij stond een lange tafel in de vorm van een halve cirkel. Aan de tafel zaten 5 mannen. De man die eerder tegen mij snauwde zat helemaal rechts en leek erg moe. Alle mannen hadden witte gewijden aan, die verdacht veel op jurken leken. De man die in het midden zat was veel groter dan alle andere mannen en straalde veel macht uit. Hij leek vrij oud en had ook een hele lange grijze baard. Ze keken me allemaal aan en het maakte me zenuwachtig. Ik houd niet van aandacht. Ik heb nooit van aandacht gehouden. Gelukkig lette ook niemand op mij, ik was haast onzichtbaar voor ze.

"Arabella, heel even opletten alsjeblieft." Zei de oude man op aardige wijze, in tegenstelling tot zijn collega. Ik knikte en hij begon met uitleggen:

"Elke week worden er door De Raad, door ons dus, 2 mensen gekozen. De uitverkorenen, vaak een man en een vrouw, zijn zielsverwanten. De uitverkorenen zullen in een coma geraken en kunnen pas weer terug komen zodra ze elkaar gevonden hebben, zodat zij de rest van hun leven samen kunnen doorbrengen. Jij moet jou zielsverwant vinden Arabella."

"Hoe kan ik mijn zielsverwant vinden als ik in een coma lig?" vroeg ik zenuwachtig. Wat als ik hem niet vind? Wat gebeurt er dan?

Veel zorgen hoefde ik me eigenlijk ook niet te maken, mijn zielsverwant zou mij toch niet willen. Niemand wilt mij. Dit is mij zo vaak verteld, dat ik het haast wel moet geloven. Als mensen jouw iets vertellen, elke dag, recht in je gezicht, zou je het ook gaan geloven. Hoe sterk je ook bent, je komt er dan niet onderuit.

"Dat is simpel, je word een geest."

Oké,

Ik zit nu serieus in de problemen...