Çok yorgundum ve birazcık eksik. Kafamı dağıtmak için geldiğim yerde daha da kötü olacakmışım gibi hissediyordum. İnsan ne kadar geçmişi unutmak istesede nefes alamadan yaşıyamıyormuş. Ölü bedenimde canlı bir ruh taşıyordum. Henüz geçmemiş olan geçmişim sayesinde çoğu şey öğrenmiştim. Ölümün bedensel olmadığını,insanların ruhsal olarak ölebilecek olduğunu. Konduramıyordum kendime , canımı istese vereceğim adam bana öğretmişti bu acıları. Kimseye anlatamıyordum derdimi anlatsamda anlamazlardı zaten. İçime atıyordum ama içimden atamıyordum. Bu acının nereye kadar devam edeceğini düşünüyordum. Çok yorgundum yatağa uzanıp uykuya sığındım.
