Een Cullen in Schemermeer {OPEN VOOR ADOPTIE}

Het begin van het alles.

'Waar is ze heen gegaan, Keelin?' Ik sluit me af voor mijn omgeving en focus me op de drie mensen onder mijn boom. Eerst de vampier, daarna de rest. Ik focus me op hem en laat mijn gedachten op hem los. Zijn mentale verdediging was te zielig voor woorden, dus daar was ik zo doorheen. Ik dreef mijn gedachten door zijn verdediging als een stalen pin, en hoorde hem schreeuwen toen hij op de grond viel omdat ik langzaam de niet-vitale delen- en zenuwen uitschakelde, en begon bij zijn voeten. En dan echt langzaam. Uiteindelijk hoor ik iets achter me en verlies ik mijn focus. De vampier zakte in elkaar, bewusteloos, omdat Keelin me vanachter aanviel. Ik kon haar nog net op tijd blokken en toen we allebei weer stevig op de grond stonden was de andere jongen verschrikkelijk boos. 'Wat heb je gedaan met Vlad!? Vertel dan, freak!' Freak. Dat woord, dat laatste woord, triggerde iets. Ik draaide me razendsnel om en sloeg hem tegen de grond. Toen rukte ik hem weer omhoog en hield hem in een wurggreep. En dat alles in een paar seconden. Ik word beter. Ik fluisterde in zijn oor: 'Nou moet je even goed luisteren. Ik probeer jullie te helpen, maar als jullie me aanvallen zal ik jullie met plezier een voor een de nek omdraaien.' Ik ging weer op normale toon praten 'En wat je vrienden betreft, zij mogen kijken hoe jij er als eerste aangaat.' Ik verstevigde mijn greep zodat hij langzaam zou stikken, en door dat geluid had ik niet door dat er iemand achter me kwam staan. Toen hoorde ik blaadjes kraken en moest ik de jongen loslaten, om me vervolgens om te draaien en tegen een boom een halve kilometer verderop te smakken. Alle lucht werd uit mijn longen geslagen en ik voelde mijn rug branden. 'Aaaahhhhh... Dat voelde ik...' Ik werd omhoog getrokken en aan mijn keel omhoog gehouden. Vlad was blijkbaar weer wakker. En boos. Heel, héél erg boos. Slik. Dit gaat de verkeerde kant op! Bedenk iets, Mira. Kom op! Ik focuste me weer op zijn zenuwstelsel. Hij gromde alleen maar wat en tilde me nog hoger op, zodat ik begon te spartelen. Toen kon ik zijn arm uitschakelen, en hij liet me vallen. Hij deinsde achteruit terwijl hij zijn arm vasthield. 'Wat heb je gedaan?' Ik focuste me nog steeds, dus ik wist niet wat er gebeurde, laat staan dat er iemand tegen me aan het praten was. Ineens ging mijn mobiel af. Ik liet mijn focus los, en zag dat Carlisle belde via Facetime. 'Wa-' 'Mira? We hebben je lieve peetvadertje en zijn vrouw. Als je ze nog een beetje levend terug wilt zien, zul je naar ons toe moeten komen. Kijk, hier zijn ze.' Er werd een doek van het scherm afgehaald. Ik zag Carlisle  en Esmee op de grond liggen. Carlisle lag er verschrikkelijk bij, en Esmee mocht niet bij hem komen. De man aan de andere kant tilde de telefoon op en zette hem weer neer bij Carlisle. 'Wil je niets zeggen?' Hij trapte hem gemeen in zijn buik. Carlisle keek op. 'Wees alsjeblieft voorzichtig en kom niet hierheen. Heb je dat begrepen?' Ik knikte. De man keek me nu rechtstreeks aan. 'Luister nou niet naar hem. Jij komt gewoon naar mij. Ik stuur je wel een adres.' Hij wou ophangen, maar Esmee wou ook nog wat zeggen. 'Ben je er? Waar we je heen hebben gestuurd?' Ik knikte weer. 'Goed zo.' Toen hing de man op. Ik realiseerde me dat de drie "mensen''achter me aan het overleggen waren wat ze met me zouden doen. Ik onderbrak ze. 'Ik heb me nog niet voorgesteld. Ik ben Mira Cullen. Aangenaam om jullie te ontmoeten.'