Bir Mucize

boşluk değil özlem

Herkes bazen kendini karanlık bir kuyuda yapayalnız hisseder korkar kimse sesini duymayacak ta sanki kendi çığlığında kaybolup gidecek biz buna bazen de özlem deriz ozledigimiz biri bizi bırakıp giderken o karanlığa iter genelde kimisi başka ellere tutunur çıkar kimisi bekler beklerken yorulur umudunu kaybeder bakarken yukarı ışığını görmek için son nefesini verir...Tabi bu en kötü olanıdır bazen de bizim hikâyemiz gibi beklerken daha doğrusu tam kendini karanlığa bırakıp umudunu öldürürken ışık parlar elinin sogugu geçer onun eli deyince acarsin gözlerini o karşında tutar elinden geldim der bitti bu esaret bak kurtardım seni sen yorgun bitkin bi okadar mutlu ve huzurlu onun kollarına bırakırsın kendini huzurla dalarsin uzun bir aradan sonra yorgunluk uykuna. .