She's Proud Of Being A Nerd [Completed]

chapter 16 - ampon lang pala ako

        Nanatili akong nakatayo. Gusto kong linawin sa kanila pero ang sarili ko mismo nagsasabing makinig nalang muna ako.

       "Emeley... Nahanap ko na ang tunay nyang ina.. Nalulungkot rin sya. Kasi hnd na nya nakita si agnes. Emeley... "

      "Ayoko. Ni hnd ko nga masabing ampon sya ibalik pa kaya sya sa tunay nyang ina?!"

Ampon... The worst word ive ever heard from them. Ampon lang pala ako? Hnd ko namalayang napaiyak nalang ako pero nanatili akong tahimik. Ewan ko ayaw bumuka ng bibig ko at ayaw gumalaw ng katawan ko. Ang sakit...! Dba sabi nila walang secret sa luciana family.. Well hnd nga pala ako part ng pamilyang yun

       "Emeley! Maawa ka kay agnes!. Sa tingin mo pag nalaman nya to.. Mapapatawad nya tayo?!"

      "Kaya nga wag na nating sabihin! Mahirap ba yun?! Tinuring ko na syang anak. Ayaw ko syang mawala. !"

       "Karapatan nya paring malaman un!. Emeley... Hnd natin sya kadugo." Sa pagkakasabi nun ni tatay napatakbo nalang ako.

Hnd ako kadugo...kasi ampon ako at hnd tunay na anak.

    Ang sakit sakit kasi... Ngayon ko lang nalaman... All this time, nagpapakatanga lang pala ako na akala ko anak nila akong tunay.. Yun pala. Isang malaking hnd!.

     I cant believe it.... How can they keep it longer like these?!

Mahal nga nila ako pero nagtatago namn sila ng lihim... Na sa pagkatao ko pala. Wow just wow.. Haha.. Sila na ang the best parents of all. Unbelievable.

      Eto ako ngayon parang tulaleng na naglalakad papunta sa d ko alam.. Basta nag bublurred ang paningin ko kasi umiiyak ako. Wala akong pakialam kung maging baliw man ako sa paningin nila... Basta mailabas ko lang tong sakit,galit, at lungkot. Feeling ko na betray ako... Yung feeling mo na pinaasa ka lang at pinagmukha kang tanga.. At etong ikaw namn feel na feel na parte ka ng PAMILYA. grabe... Ang sakit eh.. Ang sakit sakit kasi.. Ginawa nilang sekreto kung sinabi nila ng mas maaga sana hnd ako nasasaktan ng ganito.

Nagulat ako sa sarili ko ng tumigil ako sa isang bahay. I knew this house... This house is.. Adrian's House. My bestfriend's house.

Kusang tinulak ng kamay ko ang doorbell switch.

Ang tagal lumabas ni adrian. Makailang ulit ako pero wala parin... Biglang bumuhos ang ulan kaya nabasa ako. Wala akong pakialam basta kelangan ko lang ng mapaglalabasan ng loob ngayon.

Please adrian lumabas ka.

      "Wait lang!" Napatingin ako sa nagsalita. Nakita ko syang binubuksan ang payong saka unti unting pumarito. Pinahidan ko ang luha ko at naglakas loob na harapin sya.

     "Oh! Lorraine bat ka nagpapaulan dyan! Anong nangyare?" Sa pagkakasabi nyang yun hnd ko na napigilan ang sarili ko at napaiyak nalang ako. Ang sakit bat ayaw mawala?!

I hate how I cant control my feelings but i hate the most is how my feelings can control me.

      "Hey what happened?" Bigla ko syang niyakap. Pakapalan na ng mukha basta gusto ko lang maalis tong sakit na nararamdaman ko.

Pinapasok nya ako at pumunta kami malapit sa may bonfire. Eto ako pangit na nga mas pumangit pa sa kaiiyak ko.

       God tears please stop..

       "Now tell me what happened." Sabi nya saka ako inabutan ng mainit na kape.

Uminom agad ako at pinahidan ang mga luha ko. "A-ano kasi... Pano ko ba to sisimulan.... " bago pa ako makapagsalita ulit bumuhos nanaman tong mga luha ko. Ghad kelan kayo matatapos?!

      Huminga ako ng malalim at pinahidan ang mga luha ko. "A-ampon lang ka-kasi ako." Triny kong pigilan ang mga luha ko pero bwesit ayaw. Buhos parin ng buhos. Lumapit sya sa akin at niyakap ako.

       "Go on.. Palabasin mo yan.." Sabi nya...

Ayun umiyak lang ako ng umiyak na parang ewan. Habang sya namn nakayakap sa akin.

     Pagkatapos nun ikwenneto ko lahat sa kanya.

      "Sana kasi eh... Si-sinabi nila.. Para *huk* maintindihan ko na-namn. Ang sakit *huk* sakit kasi. Pa-parang *huk* ayoko nang bumalik du-dun. *huk*" uutal utal kong sabi habang umiiyak.

       "No.. Lorraine. Bumalik ka dun."

      "Okay cge... Pero mag papanggap namn muna ako ng hnd ko alam. Ayokong ma-masaktan uli."

    Biglang tumunog ang keypad nokia kong cellphone. Oo na ako na poor.

       "He-hello?"

      [Anak! Asan ka! Gabi na.!] Rinig kong boses ni nanay.

Pinahidan ko ang luha ko at kinalma ang sarili ko.

       "Ka-kasi nay.. Nagpapaturo pa ako sa... Sa drawing project nmin dto kina adrian.. Mata-matatagalan ho sguro to. Baka dto na... Na ako matulog." Pagsisinungaling ko.

       Ayaw kong makita nilang mugto ang mata ko besides parang ayoko pang umuwi.

       [Cge anak. Mag ingat ka dyaan ha.!]

       "C-cge nay... Ba-bye.!"

Saka ko na inend. Sana maging maayos ang pagpapanggap ko hanggang sa birthday ko.

        "Kaya ko to...."

____

     Birthday ko na ewan ko... Kung kakayanin ko ang gagawin ko mamaya. Sa nagdaang mga araw.. Palagi akong lutang ni hnd ko na nga napapansin si caleb at craig. Si adrian namn palaging tumatambay sa bahay. Ako namn nauutal pag kinakausap nina nanay at tatay which is hnd ko nmn totoong parents.

       Naglalakad ako pauwi ng may makasalubong ako.

      Si caleb...

      "Bat ang snober mo?" Tanong nya ako namn nakatingin lang sa dinadaanan ko.

      "A-ah.. Ano.. Wa-wala. " sabi ko saka ako pilit ngumiti sa kanya.

     Nagpatuloy lang kami sa paglalakad.

      "Ah. Sige mauuna na ako." Aabi nya saka nauna nang maglakad sakin.

    "O-oy...." Hnd ko na naipagpatuloy ang sasabihin ko nasa malayo na sya. Pero... Un ung daan papunta sa bahay eh. Anong gagawin nya dun?  Makikiparty?

   Hays. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad ng nakayuko.

(Bahay)

Bat sarado ung pinto? Baka malamok. Binuksan ko..  Antahimik namn ata sa loob. Brown out ba?

Kinapa kapa ko ung switch... And then i clicked.

.       "SURPRISE!!!! HAPPY BIRTHDAY LORRAINE!!!...."