Lost || n.h.

one.

~~~ alles is geschreven vanuit Julia~~~

Aan het eind van de winter van het jaar besloot mij moeder dat ik depressief was, waarschijnlijk omdat ik nooit het huis uitging, behoorlijk wat tijd in m'n bed door bracht, 100 keer het zelfde boek las, bijna nooit at en ik vaak nadacht over de dood. Ik heb het een hele tijd ontkent maar mijn moeder was ervan overtuigd dat ik behandeld moest worden en ging met me naar een dokter die met haar eens was dat ik depressief was en naar een praatgroep moest. De praatgroep werd elke vrijdag gehouden in een kerk. Dan zaten we met z'n alle in een kring en hoorden voor de duizendste keer de depressief makende verhalen over alles en iedereen. Ik was het na een paar weken zo zat dat ik bij mijn moeder heb lopen smeken om niet te hoeven gaan, het hielp alleen niet echt.

Ik liep naar binnen pakte wat water en draaide me om. Er zat een jongen naar me te staren. Ik wist zeker dat ik hem nog nooit heb gezien. Hij was slank en had blond haar en bij de wortels donker bruin. Hij leek mijn leeftijd. Hij zat uitdagend onderuitgezakt op een stoel met zijn handen in de zakken van zijn donkere skinny jeans.

Ik had een wijde spijkerbroek aan en een geel t-shirt. Mijn haar zag er niet uit. Bovendien had ik mega hamsterwangen. Ik keek even snel zijn richting op en zag zijn blik nogsteeds op mij hangen. Ik liep de kring in en ging zitten, tegenover hem. Ik keek snel voor me en zag dat hij me nogsteeds aangaapte. Ik zal het maar gewoon zeggen: hij is knap.

Als een niet knappe jongen naar je zat te staren is dat een geval akward. Maar een jongen die knap is... tja.