The beginning

2: De Wegisweg

De dagen vliegen voorbij en Harry en ik zijn veel op de Wegisweg te vinden. Droebel had aan Harry gevraagd liever in de tovenaars wereld te blijven zodat meerdere heksen en tovenaars een oogje in het zeil konden houden als Sirius Zwarts ineens zou kunnen opduiken. 

Harry en ik lopen door de wegisweg. We lopen de winkeltjes in en uit en halen al een gedeelte van onze nieuwe schoolspullen. We gaan naar Madam Malkins voor nieuwe schoolgewaden aangezien dat na twee jaar al redelijk uit onze schoolgewaden gegroeid zijn. We lopen naar binnen en zien een paar bekenden van school. "Hoi Harry. Hoi Bell." Zegt Marcel waarvan Madam Malkins net zijn armen aan het opmeten is. "Hoi Marcel." Zeggen Harry en ik in koor. "Hebben jullie ook zin in het nieuwe schooljaar? Ik ben benieuwd wie onze nieuwe leraar verweer tegen de zwarte kunsten wordt." Zegt Marcel snel. De laatste twee jaar heeft Zweinstein een nieuwe leraar verweer tegen de zwarte kunsten moeten aannemen omdat in het eerste jaar professor Krinkel is overleden in de school toen hij de steen der wijzen probeerden te stelen voor Jeweetwel. Vorig jaar hadden we professor Smalhart die zichzelf heeft geraakt met een vergetelspreuk waardoor hij nu geen idee heeft wat of wie hij was. 

Harry en ik lopen de winkel van Madam Malkins uit met onze nieuwe gewaden. Samen besluiten we om een ijsje te gaan eten en gaan daarom aan het tafeltje zitten bij het ijswinkeltje van de wegisweg. We kijken naar verschillende heksen en tovenaars die voorbij komen lopen en de winkeltjes in en uit lopen om hun benodigde spullen te halen. "Harry, Bell?!" Harry en ik draaien ons om en zien Ron en Hermelien bij de poort van de Lekke Ketel staan. "Harry hoelang ben je al hier?" Vraagt Hermelien. "Nu al ongeveer twee weken." Zegt hij. Ron en Hermelien komen bij ons zitten en nemen ook een ijsje. "Jullie zijn ook al bij wat winkels geweest." Zeg ik tegen Ron en Hermelien en knik naar hun tassen. "Ja kijk," Zegt Ron. "Ik heb een nieuwe toverstok gekocht." Zegt hij. Vorig jaar lukte het Harry en Ron niet op perron 9 3/4 niet op te komen doordat de huiself Dobby deze geblokkeerd had. Toen zijn Harry en Ron door middel van de vliegende auto van Ron's vader naar Zweinstein gekomen waarbij ze de wilg hebben geraakt die daarna de gehele auto inclusief Ron zijn toverstok hebben toegetakeld. "Wij blijven ook nog een dag logeren in de Lekke Ketel" Zegt Hermelien. "En morgen kunnen we dan met zijn allen naar Kingcross." Zegt Ron. Ik en Harry kijken elkaar vrolijk aan.

We zitten aan een lange tafel van de Lekke Ketel te wachten totdat ons eten op tafel komt. Heel de familie wemel zit aan de tafel en Harry, Hermelien en ik zitten erbij. Ik voel me altijd op mijn gemak bij de familie Wemel. Vooral mevrouw Wemel is altijd lief en behandeld ons altijd alsof we deel zijn van de familie wat goed aanvoelt aangezien ik geen familie meer heb. Dan komt Tom met schalen vol eten naar de tafels en zet ze in het midden neer. "Eet smakelijk allemaal." Roept Meneer Wemel. Iedereen begint direct aan het eten en na enkele uren zijn alle schalen leeg. Iedereen heeft genoeg gegeten en we zijn doodop. "Heeft iedereen zijn koffer al ingepakt?" Vraag Mevrouw Wemel. "Owhh, niet nu nog mam." Bromt Ron. "Jawel kom op anders vergeten jullie morgen nog wat." Zegt Mevrouw Wemel. Iedereen loopt van tafel en gaat naar boven om hun spullen te pakken. "Heb jij ook al alles ingepakt liefje?" Vraagt Mevrouw Wemel. "Alles zit al ik mijn koffer." Zeg ik tegen haar. "Goed, goed." Zegt ze en ze laat me naar boven gaan. Ik loop langs de kamers van Ron waar een boos geschreeuw vandaan komt. "Ik heb jou badge niet Percy!" Roept Ron. "Is er iets?" Vraag ik. "Percy beweert dat ik zijn hoofdmonitor badge heb gestolen." Zegt Ron boos. "Heb je ook." Schreeuwt Percy tegen Ron. "Niet!" Schreeuwt Ron terug. Ik moet lachen. Ron en Percy gaan verder met ruziën en ik loop door naar mijn eigen kamer. Ik plof op bed en kijk naar het plafond. Ik heb zoveel zin morgen weer naar Zweinstein te gaan. Hoe heerlijk ik het ook vind in de Lekke Ketel en eigenlijk altijd in de tovenaars wereld te zijn vind ik Zweinstein toch beter. Terwijl ik in mijn gedachte door de gangen van Zweinstein loop worden mijn oogleden zwaar en val ik langzaam in slaap.