You Are My Star /ChanYeol⭐

B:2⭐"TAKINTILI SAPIK?!"⭐

Hatam varsa affola.
İyi okumalar...

☆☆☆

"Yeol?"

"Efendim?"

"Biz neden yıldızlara dokunamıyoruz ki? Ben onlara dokunmak istiyorum. "Küçük kız masumca sorularını arkadaşına soruyordu. Arkadaşı, küçük kız için üzülmüştü. Sırf yıldızlara dokunamadığı için çok üzgün görmüştü küçük kızı. Arkadaşının yıldızlara dokunmasını sağlamak istiyordu.

O anda aklına çok güzel bir fikir geldi. Arkadaşının çok seveceği bir fikir...

Hemen yerinden kalktı ve babasının yanına koşmaya başladı. Giderken de arkadaşına arkasına bakmadan bağırıyordu. "So Ra sen eve git. Ben seni yarın çağırırım!"

Küçük kız arkadaşının gitmesine üzülsede eve gitti ve yıldızların resmini yapmaya başladı yine. O sırada Yeol da babasını arıyordu. Annesini görünce ona babasını sormaya karar verdi.

"Anne? Babam nerde? Ona hemen bir şey demem gerek. "

"Baban daha gelmedi canım. Birazdan gelir. Sende gidip üzerini değiştir, yine her yerini çamur yapmışsın!"

"Tamam anne. Babam gelince hemen çağır beni." Annesi onu küçük bir baş sallamasıyla onaylayınca hemen odasına koşmaya başladı.

Hemen üzerini değiştirdi ve odasındaki gereksiz oyuncaklarını kaldırdı çünkü onların yerine yıldızlar gelecekti.

Tam her şeyi bitirmiş oturuyordu ki zil sesini duymasıyla üst kattaki odasından çıkıp annesinden önce kapıya ulaştı. Babasının kucağına atladı hemen. Ona biraz şirinlik yapmalıydı ki babası yıldızlar alabilsin. Bu yüzden hemen konuşmaya başladı.

"Baba,odama bir sürü yıldızlar alalım! Lütfeen? "

"Tabiki alırız oğlum. Gel odana gidip yıldızların yerlerini belirleyelim."

Babasının kucağından inmeden beraber odasına gelmişlerdi. Hemen istediği şeyi anlatmaya başladı.

"Baba, tavana bir sürü yıldız koyalım! Bir sürü yıldızlı oyuncak alalım!Sonra her yere yıldız çıkartmaları yapıştıralım! "
Her yerde yıldızlar olsun istiyordu küçük çocuk. Yıldızları arkadaşına gösterdiğinde çok sevinecekti. Belkide arkadaşı onu daha çok severdi yıldızları olursa...

--------☆

Uykumdan ilk defa güzel kokularla uyanıyordum. Odama dolan nefis omlet kokusu beni kendisine çağırıyordu! Ama bir sorun vardı. Omleti yapan kimdi? Ben zaten düzgün omlet yapmayı beceremezdim, hep yakardım. Bu saatte evde kim olabilirdi ki? Hırsız olsa eşyalarımı çalıp üstüne bir de özür olarak omlet yapıp gidecek falan mıydı? Saçmalıyordum. Yuju olabilirdi. Ben düzenli yemek yemediğimden gelip bana kahvaltı hazırlamış olabilirdi.

Daha fazla kokuya dayanamayıp direk aşağı kattaki mutfağa gitmek için merdivenlerden inmeye başladım. Yaklaştıkça koku yoğunlaşıyordu ve daha güzel kokuyordu. Daha hızlı merdivenlerden inip mutfak kapısına kokudan sarhoş olmuş gibi geldiğimde gördüğüm manzarayla korku dolu bir çığlık patlattım. Benim çığlık atmamla bir şeyler doğrayan adam da ufak bir çığlık atarak bana döndü.

Ah, unutmuştum bile. Artık Chanyeol ile beraber yaşıyordum. Alışık değildim ki evimde yabancılar olmasına! Hemen özür dilemem gerekliydi.