SARMAŞIK

(1)

-Asel! Asel  dur yapma...!!!

-Dur!!!
      
***
      Sabah olmak üzereydi. Ben  ısrarla uykusuzluktan patlayan kıpkırmızı olmuş  gözlerimi  kapatmıyordum. Aniden yukarıdan inen annemi gördüm o kadar   uykuluydu ki salonun halini görmeden mutfağa gitti. Hemen kalkıp dağıttığım salonu kısa sürede toplamaya başladım sürem çok kısıtlıydı büyük ihtimal annem su içecek biraz daha  kendine gelecek ve solunu gördüğünde bugünü bana zindan edecekti. Başıma gelecek şeyleri az çok tahmin ettiğim için var gücümle kıyafetlerimi aldım ve koltuğun annemin göremeyeceği kısmına tıkıştırdım, sonra etrafa döktüğüm cips ve yemiş parçalarını elimin tersiyle yere süpürdüm ne kadar toplamaya da çalışsam delil bıraktığım için oda ilk halinden daha da dağılıyordu. Uykusuzluğun da vermiş olduğu sersemlik başıma bir sürü iş açmıştı ki mutfaktan ayak sesleri gelmeye başladı sanırım annem  tekrar  odasına gidiyordu tabiki bunun için yaratmış olduğum bu çöplükten geçmesi gerekiyordu.  Koltuğa hoplayıp kafamı yastığın altına soktum belki beni görmezde bir şey söylemeden odasına gider diye... Bekleyiş başlamıştı... Adımlar saniyeler geçtikte daha da ses çıkarıyor daha da şiddetleniyordu. Bu ise bende korku ve heyecana yol açıyordu... Beklenen an geldi ve annem çöplüğümün girişinde görüldü... Kafasını önüne eğmiş geceliğinin iplerini düzeltiyordu ve salona bakmadan merdivenlerden çıkmaya başladı bunun verdiği sevinçle kafamı kaldırdım ve annemin mevzili terketmesini bekliyordum ki annem;

-Asel!

   Diye bağırdı sanırım düşman birlikleri kulemi işgal etmek için benim sırtımı dönmemi beklemişti. Arkamı döndüğümde annem çöplüğüme girmişti bile... sanırım şok olmuştu... dönüp salona baktığımda haksız da değildi... Bana döndü ve "senin burada ne işin var" dercesine suratıma baktı konuşmuyordu sadece tecrübelerim bunu söylüyordu. Uykusuzluktan ağıran başımın vermiş olduğu halsizlik ve gün boyunca başıma gelecekler beni oldukça korkutuyordu... Ayağa kalktım ve elimi başıma koyarak anneme;

-Planım sadece tüm serisini izlemiş olduğum "Labirent" filminin son serisi bugün televizyonda verilecekti ben de onu izleyip yatacaktım. İzledim film bir kaç saat önce bitti o biter bitmez harika bir film başladı "Son Durak" . Onuda izliyim dedim ve bu saate kadar uyanık kalmışım.  Filmler o kadar heyecanlıydı ki o esnada ne yaptığımdan benim bile haberim olmadı taki sen şu merdivenlerde inene dek...
   Dedim ama bu pek de  tatmin etmemişti annemi bana elleri belinde öylece baktı... başka ne söyleyebilirdim ki herşey bundan ibaretti. Annem kolumdan tutup beni odama çıkardı.  Odam çatı katı olduğu için bu baya uzun ve yorucu bir yolculuk olmuştu yolculuk sırasında annem kendi kendine söylenmeye başlamıştı bile... o kadar başım ağrıyordu ki söylediklerini şuan sorsanız aklıma dahi gelmez... Sonunda odama gelmiştik annem bir hayli sinirliydi odada hızlı hareketlerle yorganımı açıp beni yatırdı ve hemen odayı terketti. Umduğumdanda hareketsiz geçmişti bu serüven galiba uyku annemi sersemletmişti yoksa bana sabaha kadar  odayı temizletir, üstüne bir araba laf ederdi şimdi ise birkaç söylenme ve sonunda odamdaydım... Bu düşünceler o kadar beynimi yormuştu ki ağıran başımı unutup sessiz uykuya daldım.  Odamın çatı katında oluşu ve duvarlarım şarap sarısı oluşu beni uykunun en dibine çekiyordu. Bu tabiki uzun sürmedi... Aşağıdan "Asel! Asel!" diye bağıran annemin sesi beni bu derinlikten tutup çıkardı. Aniden diskinerek uyandım.  Kafamı kaldırıp saate baktığımda daha iki saattir uyuyordum kendi kendime "ne bu ya! İkı saat uyku kime yeter ki banada yetsin"...
   Dedim ve tekrar sert bir şekilde kafamı mindere koydum o kadar yorgundum ki hemen uyumuşum. Çok zaman geçmeden tekrar annem " Asel! Ben kime diyorum çabuk aşağı in hemde çabuk!"...
Bu ses artık çekilmez hal almıştı.  Yatağımda doğruldum, üstümdeki yorganı sertçe aşağıya atıp terliklerimi giydim.  Söylene söylene merdivenlerden ikişer ikişer atlayarak aşağıya indim.  Karşıma ilk olarak çöplük adını verdiğim salon çıktı nasılsa annem burayı çöplükten çıkarıp cennetten bir bahçe gibi yapmıştı.  Bu durum gitgide garipleşiyordu. "Acaba annem hasta mı ? Ona ne oldu? " gibi birçok saçma soru geldi... Yavaş yavaş mutfağa yol aldım.  Hem yürüyor hemde bu olanların farklılığını düşünüyordum ki mutfakta bir kadın gördüm.  Bu kadini hayatımda hiç görmemiştim... Belki annemin arkadaşıdır... ama annemin tek bir tane arkadaşı var oda Nur teyze acaba bu kadın kim...
     Ben şaşkın şaşkın kadının yüzüne bakarken annem aniden elimden tutup beni kadının yanına oturttu ve bana "Bak canım yeni komşularımız  hemen bizim yan binaya taşındılar..." dedi o sırada adının Ayça olduğunu söyleyen yeni yan komşumuz bana " Benimde senin yaşlarıbda biri kız diğeri oğlan ikiz çocuklarım var onlarla da tanışmak ister misin? " dedi. Uykusuzluk yüzünden Ayça teyze bana ne söylerse söylesin ben hiçbir yaşam belirtisi vermeyip ona aval aval bakıyordum.  Ayça teyze cümlelerini tekrar edince biran kendime gelip anlamadığım birşey için " evet" diyivermiştim bile... Masadan tutunarak kalktım ve yavaş yavaş merdivenlerden odama çıktım ve kendimi yatağın üzerine attım. Uyumuştum bile...Aniden kapıma bir top atıldı sanırım bu küçük kardeşim Furkan yine top oynuyor.  Öyle bir uyandım ki elime beyaz bayrak verilse " barış! barış!" Diye bayrak sağlayacağım... Kalktım ve sinirle kapıyı açıp kardeşime avazım çıkana kadar bağırdım sanırım bugün  bana uyku yok ,kadere daha fazla karşı gelmeyip odama girdim ve üzerimde hala dün giydiğim kıyafetlerim duruyordu onları çıkarıp dolabımdan bir pantol birde penye çıkarıp giydim. Aynaya baktığımda çok kötü gözüküyordum...