The 25ste Hunger Games

district 12: boete

(Lennert Odaire)

Ik zat in mijn kamer voor de spiegel, en om eerlijk te zijn zag ik er niet slecht uit. Mijn moeder wou dat ik er goed uitzag voor de boete.

Ik sprong van m'n bed, legde mijn haar nog eens goed en ging voor de deur van mijn kamer staan. toen ik de klink vast had ging de deur open en Robbe kwam binnen. Ik zag tranen in zijn ogen en hij zei:"ik heb zo veel schrik dat ik getrokken word." "Het is nog maar je eerste keer" zei ik om hem te troosten. "Dan zullen ze je zeker niet trekken". Hij kwam naar me toe en omhelsde me. "En als je getrokken wordt, ga ik wel vrijwillig". "Dankje" zei hij met een kraakstem. Toen moest ik ook huilen.

Mam kwam binnen en gaf ons allebei een knuffel en een zoen. Ze zei dat we ons moesten klaarmaken. We stonden voor de deur en ik pakte Robbe zijn hand vast. Samen liepen we naar buiten, het plein tegemoet.

Toen we aankwamen gaven ze ons een prikje en deden het bloed in hun boek. Als ze klaar waren zij de vrouw dat we naar ons vak moesten gaan. Ik gaf m'n broer nog een laatste knuffel en ik liep naar het vak 13-jarigen. 

Iedereen stond te praten met andere kinderen tot een vrouw, volledig in roze kleding het podium op kwam. Ze had een felle hoge stem. Ze liet ons de video zien die we elk jaar te zien kregen. Toen die afgelopen was begon ze te praten. "Dames en heren, laat de trekking beginnen. Zoals altijd: lady's first." Ze liep met kleine pasjes naar de glazen bokaal en liet haar hand in de kaartjes rommelen. Ze nam een kaartje deed het open en trok een raar gezicht. "Nathan Stedtler" zei ze. "Dat is toch een jongen?" En inderdaad. Er ging een jongen uit mijn vak naar voren. "Ja dan doen we het met 2 jongens" zei de vrouw. Nathan liep naar voor en ging op de stoel zitten met tranen in zijn ogen. Madame roze, zoals ik haar noem, ging gewoon verder. Ze liep naar de bokaal van de jongens en stak haar hand er in, trok een kaartje en riep de naam: "Robbe Odaire." Ik hoorde hem roepen. Zo snel mogelijk liep ik naar voor en riep: "Ik ga vrijwillig." Ik wandelde het podium op met tranen in mijn ogen. Madame roze zei: "Een applaus voor jullie tributen: Nathan Stedtler en Lennert Odaire." Er werd niet geklapt. iedereen maakte het respectteken: de drie middelste vingers omhoog.