Yine sen.

Kalp bu işte otada konuyor sanada.

Arkadaşlarım senin öldüğünü herşeyin bittiğini söylüyo. Ama ben biliyorum. Şu an karşımda büyük bir zevkle bunu okuyosun. Sahi sen acıdan zevk alıyodun değilmi? Güneş gibiydin aslında mum kadar ışığın varmış gibi davrandım. Olamadık biz aslında. Seninle herşey olduk ama olamadık. Bak şu an bunu yazarken yine ağlıyorum kalemim kağıdım ve göz yaşlarım oluşturuyor seni. Ah be nerden sevdim seni. Beni sevmeyen kalbini. Şu kocaman olan ama küçücük bir yeri bile benim olmayan kalbini. Ağladığımda sızlamayan kalbini. Benim sende esir kaldığım kalbini. Kalp önemli tabii. Belkide en önemlisi. Ama beni değersiz kılıcağını bilseydim. Iıı sanırım seni böyle sevmezdim. Yada sevemezdim. Hiç olmazsa denerdim. Tamam tamam dürüst olucam. Yinede deliler gibi severdim. Sonra ne mi oldu. Koskoca bir zaman geçti aradan. Yani aradan dediysem senden sonrasından. Aylar, haftalar, günler, saatler, göz yaşları, dakikalar, saniyeler ve en son sen geçtin aklımdan. Uzun uzun düşündüm. İnsan kendini ağlatanları güldürenlerden daha çok severmiş. Yani anlıyomusun beni sen ağlattın. Kaybedilen AŞK'a ne denilir. Bence intihar. E mâlum intihar etmek çok günah. Hadi günaha sokma bizi. Dön be nefesim. Dön be nabzım. Dön be unutamadığım. Dön de gururum bana bidaha ihanet etsin. Edicekse senin için etsin. Bi anda beni çocuklaştıran sevdiğim. Geri dön desem şimdi. Dönermisin gerçekten. Görürsen göz yaşı dolu defterimi. Fözün dolarmı sahiden. Görebilseydin kalbimi seviyorum dermiydin harbiden. Ama yalanda olsa beni severdin eskiden. Kendine iyi bak desem ne dersin birtanem?