POYRAZ

1. Bölüm: "Yeni hayat."

"Kendi planlarımızı yapıyorduk ama kaderinde planları olduğunu unutmuştuk.."  Dostoyevski'nin Suç Ve Ceza kitabını okurken okuduğum bu cümleyle duraksadım, ardından masada duran postiti alarak cümlenin olduğu sayfaya yerleştirdiğim sırada gözüm masada titreyen telefonuma kaydı.

Babam arıyor...

Bir süre öylece ekranda yazan yazıyı izledim, elim açmak için gitsede yapamadım. Telefon titremeyi durdurduğunda derin bir nefes verirken kafamı arkama yasladım. İki gündür toplasan üç yüz defa aramıştı açmak istesemde kendimde bunu yapacak cesareti bulamamıştım.

1 hafta önce

"Tabikide kazanıcaktı benim kızım. Aferin anneciğim." Annemin her zamanki gibi kendinden emin ve neşeliydi sesi. "Bizim yüzümüzü kara çıkartmadın."

"Bak görüceksin." Dedi babam. "Çok başarılı bir avukat olucaksın. İyi ki babamı dinledim diyeceksin." Bu sırada annem gelmiş yatağımın köşesine oturmuştu. Babam çok başarılı bir avukattı, benimde hep küçüklüğümden beri avukat olup onun bürosunda çalışmamı istemişti. Şimdi de İstanbul'da onun istediği okulda bölümümü bitirmemi istiyordu. Aklım yaptığım tercihlere giderken bunları ona nasıl anlatacağımı düşündüm fakat bir çözüm bulamadım. Asla başka bir şehirde başka bir bölümü okumama izin vermezlerdi. Bir keresinde konusunu açacak olmam bile aylarca evden dışarı çıkamamam ve telefonumu almalarıyla sonuçlanmıştı.

O, Harun Polat'tı. Bu evde onun kolları altındaysanız onun istedikleri olmak zorundaydı. Aksi takdirde sonuçları kötü olurdu. Gözlerim nefretle kısılırken boğazımı temizledim. Babama karşı beslediğim nefret bir an ortaya çıkacak gibi olsada hemen bakışlarımda ki nefreti ifadesizliğimle kapattım.

Konuşmak için ağzımı araladım, eğer şuan yapamazsam bu konuşmayı hiçbir zaman yapamazdım. Konuşacağım sıra sesimin titrediğini fark edip sustum. Lanet olası ses en olmadık zamanlarda titreyip duruyordu! Bu huyuma sövdüğüm sırada annem konuşmuştu.

"Hadi Harun." Dedi annem yataktan kalkıp babamın yanına ilerlerken. "Biraz dinlensin, zor bir gün geçirdi."

Onlar giderken öfkeyle arkalarından baktım. Bunu onlarla konuşamazdım. Kabul etmezlerdi. Aklıma binbir düşünce gelirken çalışma masamdan kağıt ve kalem alırken yazmaya başladım. Bu yapacağım şeyi aylarca düşünmüş, kafamda tartmış, planlamıştım. Şimdi yapma evresine gelmiştik, itiraf etmeliyim ki hiç kolay değildi.

Bugün tam on sekiz yaşıma bastım. Hayatım boyunca sizi memnun etmek için çabaladım durdum. Sizin istediğiniz okullarda okudum, sizin istediğiniz bölümü seçtim, sırf siz istemiyorsunuz diye istediğim mesleği bile seçemedim. Ve daha niceleri! Hayallerimden vazgeçtim ben. Sırf siz istiyorsunuz diye bambaşka biri gibi davrandım. Nasıl istiyorsanız öyle giyindim, öyle oturdum öyle kalktım. Bir kez olsun sesimi çıkarmadım. Siz bu notu okurken ben hayallerimin peşinden gidiyor olacağım. Üzgünüm ama üzgünlüğümün bu yaptığımla ilgisi yok. Ben artık kendi hayatımı kendim belirlemek istiyorum, birileri için yaşamak değil kendim için yaşamak istiyorum. Sokaklarda peşimde korumalarla gezmek, lüks partiler, iş yemeklerini istemiyorum. Bir şeyi yapmadan önce birileri ne der diye düşünmek hiç istemiyorum. Ben gidiyorum, hayatımda ilk kez kendim için bir karar verdim. Ben hayallerimin peşinden gidiyorum.

Uzun yıllardır içimde tuttuklarım birden patlak verirken kalbim sızladı. Belki elimdeki imkanlar çoğu insanın isterse bile ulaşamayacağı kadar fazlaydı ama bunlar beni mutlu etmeye yetmiyordu. Ben bir hayat yaşamak istiyordum. Kendi kararlarını  verdiğim, sokaklarda özgürce dolaşabildiğim sessiz sakin bir hayat.
Kısa ve özdü.Notu katlayıp görünecek bir şekilde masanın üstüne bırakırken gözüm masada ki dijital saate kaydı. Gece yarısına geliyordu. Odamın kapısını kitledikten sonra yatağımın altından hazırladığım bavulu çıkartarak eksik bir şey olup olmadığını kontrol ettim. Eksik tek birşey vardı. Para. Bavulu tekrar yerine koyarken odamdan çıkarak sessiz adımlarla evin içini gözetledim. Üst kata çıkacağım sırada alt kattan gelen sesle boş bulduğum ilk odaya girerken evdeki görevlilerin sesini işittim.