The guardian series: Owl (#WATTIA2017)

2: De plek

Talisha werd wakker door getik. Toen ze langzaam haar ogen opende zag ze dat het Nigrum was. Haar zwarte uil. Het was net alsof hij haar wakker wilde maken. Toen Nigrum eenmaal door had dat Talisha wakker was, stopte hij met het getik en vloog naar haar toe.
Hij landde op het zachte bed van fluweelzachte lakens. De lakens deukte een beetje in zodra hij zat. Nigrum had een veelbetekende blik in zijn ogen en toen Talisha dat zag, herinnerde ze zich het gesprek van gisteren. Het gesprek galmde door haar hoofd. "Je gaat morgen naar de plek!" Het was een mysterieus gesprek geweest. Iedereen leek zo geheimzinnig te doen. Talisha wist dat ze wijs moest zijn, dus was ze er verder niet op in gegaan.

Maar toen ze zich weer uit haar gedachtes had opgerukt, besefte ze zich dat vandaag de dag was. De grote dag! Vandaag zou haar werk beloond worden voor het zijn van Guardian. Maar het zou vandaag ook het begin zijn van een lange, eenzame periode in haar leven. Dat beangstigde haar wel, maar die gedachte liet ze los. Ze zou nu een Guardian zijn en daar mocht ze trots op zijn!
Ze hoopte zo dat haar zussen hetzelfde moment mee zouden maken, zo magisch! Nigrum stootte Talisha aan, waarvan ze schrok. Ze zette Nigrum op haar schouder en schoot uit de lakens. Ze had een klein kamertje. Haar bureau, dat helemaal lag bezaaid met tekeningen en verhalen, een bed met een wirwar van lakens en een nachtkastje met bloemen en andere dingen er in. Klein maar fijn.

Talisha trok een makkelijke broek aan, die haar moeder vroeger voor haar had gemaakt. Talisha was helemaal niet dol op jurken. Het liefst trok ze een simpele broek aan met een simpele trui. Ze trok ook haar lievelingstrui aan, met sneeuwvlokken. Het rook nog steeds naar haar moeder en naar vroeger. Zoals altijd snoof ze de lucht op uit de trui. Een heerlijk zoete geur drong haar neus binnen en een vlaag van herinneringen zweefden door haar hoofd.

Een kuchje van buiten de deur zorgde ervoor dat de gelukkige momenten weer weg waren. Licht geïrriteerd zuchtte ze en deed de trui aan. Ze opende de deur en keek recht in de ogen van Connor.
'Wat is er?' Zei Talisha.
'Het eten staat er al een uur, we wachten op jou, prinses,' zei Connor. Hij maakte een knicks en liep naar de eetzaal.
Snel borstelde Talisha haar zwarte haren en liep weg. Het was eigenlijk best gek. Ze had hele donkerzwarte haren, en toch zaten er wat kastanjebruine plukken in. Nigrum vloog achter haar aan terwijl ze over een touwbrug liep. Hij wiebelde behoorlijk, maar dat was ze ondertussen wel gewend. Maar iets wat ze nog steeds niet snapte is dat Hazel met die rinkelende borden en pannen over de brug kon lopen. Dat was nog steeds een raadsel. 

Ze aten allemaal in stilte, maar Emme en Elodie maakte wel herrie. Connor besloot een gesprek te beginnen.
'Zo ben je er helemaal klaar voor, mijn prinses?'
'Helemaal! Ik ben nu zeer benieuwd naar "de plek". Maar ik verwacht er niet te veel van, want dan overtreft het misschien mijn gedachtes,' antwoordde Talisha.
Het viel weer stil, dus aten ze weer in stilte. Toen ze klaar waren, wat eeuwen leek te duren, was het toch eindelijk zo ver. Ze zouden naar de plek gaan.

Talisha klom behendig naar beneden terwijl Nigrum achter haar aan vloog. Ze zocht contact met Nigrum, Talisha kreeg zijn aandacht, dus ze begonnen te praten.
'Zo waar gaan we naartoe?' zei Talisha verheugd.
'Naar de ijsvlakte,' antwoordde Nigrum.
Talisha schrok. Daar mocht ze niet naar toe. Haar vader had het verboden. Het was verboden terrein voor haar. Waarom zou ze daar dan nu naar toe gaan? Maar aan de andere kant, het bracht haar wel dichter bij haar zusje Amyntha, die met de wolven leefde.
Ze liepen uren. Prachtige landschappen omringden Talisha en Nigrum. Verschillende hoogtes. De heuvels gaven een sprookjesomgeving. Sneeuwvlokjes dwarrelden op het witte sneeuwdek. Een deken van wolkenluchten omringden hen. Er kwam alleen maar meer sneeuw, dus ze moesten opschieten.
'Hoe lang is het nog?' schreeuwde Talisha door de gure wind heen. De ijzige wind sneed in de rug van Talisha en trok haar mantel nog dichter om haar heen. Het prachtige landschap was veranderd in een nachtmerrie. Een rommel ergens in de verte schrok hen op.
'We zijn er bijna!' fluisterde Nigrum met de wind mee.

Maar Nigrum had zich vergist. Ze waren verdwaald. Het ging steeds harder sneeuwen en waaien. Ondertussen liepen ze door de bossen wat Nigrum vaag herkende. Er ging een herinnering door hem heen.
Hij vloog door de bossen met Bonum aan zijn hand. Ze liepen in stilte. Hij wist wat hem te wachten stond. Hij was uitgekozen om alles te verlaten en talisman te worden van de kleine Talisha.
'U gaat mij de plek laten zien waar ik zal verblijven als Talisha oud genoeg is?'
De wijze Bonum knikte slechts en ze liepen verder.

Nigrum werd uit zijn gedachten opgerukt door een lichtflits gevolgd door een gil. Hij zag het traag voor hem gebeuren. Een boom scheurde en viel om. Hij was geraakt door een bliksemschicht en was in brand gevlogen. Talisha zat met haar voet vast onder de omgevallen boom. Snel vloog Nigrum naar haar toe. Hij wist dat er geen magie mocht worden gebruikt, maar er zat niks anders op.
'Jamala!' fluisterde hij naar de wolken.
Langzaamaan werden de wolken verdreven en de boom nam weer zijn plek terug, alsof er niks was gebeurd. Nigrum wist wie hier achter zat. Er was maar een iemand die nog magie gebruikte..

Langzaamaan drong het tot Talisha door wat Nigrum had gedaan. Hij had haar leven gered maar hij had ook magie gebruikt iets wat ten strengste verboden was.
'Het wordt tijd dat we verder gaan,' zei Nigrum kortaf, voordat Talisha ook nog maar iets kon doen.
Ze zweeg en respecteerde het.

Niet veel later kwamen ze aan op een schitterende plek. De plek waar Connor het over had. Er stond een klein huisje in het holst van de boom en aan de voet van de boom een glinsterend en kabbelend meertje. Het werd omringd door bomen, maar door de bomen kon je de pracht van de sneeuwvlaktes zien.
Talisha was nog aan het genieten van alle pracht, tot ze van de ene verbazing in de andere viel. Binnen in het huisje was het prachtig versierd met de mooiste boeken en het was twee etages hoog. Het leek wel groter als dat ze vanbuiten zag. Op de tweede etage was prachtig uitzicht en kon ze in de verte haar paleis zien liggen, en in de verte het rijk Lapur, waar haar zusje Amyntha was.

Talisha was net een beetje gewend aan de omgeving toen Nigrum met een prachtige gouden gevoeren ketting gevoerd met een blauwe saffier. Hij deed hem om de hals van Talisha en keek goedkeurend naar haar.
'Deze ketting zal je helpen in nood. Houd je hand op de saffier en concentreer je met je ogen dicht en hij zal je een immense kracht schenken, maar daar zul je nog meer over lezen in de boeken,' zei Nigrum.
Het leek wel alsof haar hele dag bestond uit verrassingen. Maar er stonden haar nog meer verrassingen te wachten. Iets waar ze nu nog niet aan kon denken.

---------------------------------------------------------------------------------------------
Heyy iedereen.
Bedankt dat jullie weer moeite hebben gedaan om dit hoofdstuk te lezen. Het spijt me dat het weer zo lang heeft geduurd, maar nog eventjes, nog een kleine drie weken en dan heb ik zomervakantie.

Maar jammer genoeg ga ik ik wel vrij snel op vakantie, dus dan kan ik niet updaten, maar daarna zullen er weer heel veel hoofdstukken verschijnen! Dat beloof ik.
En hoe beviel het? Ik hoop wel goed. En sorry ik hou van cliffhangers en spannende scenes. Nu mogen jullie nog lekker wachten op het vervolg *Trekt pedoface*

Maar ik zal proberen zo snel mogelijk weer te updaten. Ik kan niet veel beloven want ik heb aankomende week vier toetsen en volgende week toetsweek. Dus alvast sorry als het wat langer duurt!

- Nikita